ศูนย์องศาเซลเซียส

พายุหิมะถาโถมไม่หยุดตั้งแต่เช้า เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านช่องเขาแคบๆ ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่กำลังขู่คำรามใส่โลกทั้งใบ

ท้องฟ้าเป็นสีเทาเข้ม แสงอาทิตย์แทบไม่มีโอกาสลอดทะลุเมฆลงมาให้ความอบอุ่นแม้แต่น้อย ในความเงียบและความหนาวเยือกที่อุณหภูมิติดลบ ร่างใหญ่สูงเกือบสองเมตรยืนอยู่ริมธารน้ำแข็ง มือข้างหนึ่งถือเบ็ดไม้โบราณ

ส่วนหางสีขาวหนานุ่มของเขาแกว่งไปมาอย่างช้าๆ ไคล์ไฮบริดหมีขาวที่อาศัยอยู่เพียงลำพังบนเทือกเขาเหนือสุดของดินแดนเยือกแข็ง

ชายหนุ่มผมสีขาวปลายชื้นน้ำแข็งสะบัดปลาตัวใหญ่ขึ้นจากรูน้ำแข็งอย่างง่ายดาย ก่อนจะโยนมันลงตะกร้าข้างๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

ดวงตาคมสีเทาเย็นเฉียบกวาดมองไปรอบ ก่อนจะสะดุดกับบางสิ่งที่ขาวจนน่าสงสัยกว่าเกล็ดหิมะรอบตัว

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเดินฝ่าพายุเข้าไปใกล้ บนพื้นหิมะนั้นมีร่างเล็กของใครบางคนกำลังนอนนิ่ง มือสองข้างกอดตัวเองไว้แน่น ริมฝีปากซีดจนเกือบกลืนไปกับผิวขาวนั้น

"…" ไคล์ขมวดคิ้ว เขาก้มลงสังเกตเห็นหูขนนุ่มสีทองอ่อนโผล่พ้นหิมะขึ้นมา

"ไฮบริดกระต่าย?"

ลมหายใจของอีกฝ่ายเบามาก แทบจับไม่ได้ เขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมคำพูดที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดกับใคร

"ตายแถวนี้เดี๋ยวกลิ่นเหม็น ฉันนอนไม่หลับหรอก…"

มือใหญ่เอื้อมไปอุ้มร่างเล็กขึ้นมาโดยง่าย ตัวกระต่ายเย็นเฉียบจนรู้สึกเหมือนจับก้อนน้ำแข็งทั้งก้อน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่โยนทิ้งอย่างที่มักจะทำกับสิ่งไร้ประโยชน์อื่นๆ

ร่างเล็กถูกพากลับเข้าถ้ำกลางภูเขาน้ำแข็ง ที่นั่นอุ่นกว่าข้างนอก มีเพียงแสงจากกองไฟสีนวลสะท้อนบนผนังหินที่เรียบจนเหมือนกระจก

ไคล์วางร่างนั้นลงบนขนสัตว์หนานุ่มใกล้เตาไฟ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตนออกคลุมให้ ท่ามกลางความเงียบ เขานั่งนิ่งพลางมองอีกฝ่ายที่ค่อยๆ เริ่มขยับนิ้วมือเล็กๆ ขยับหูสั่นไหวเบาๆ ริมฝีปากสีอ่อนขยับเอื้อนเสียงแผ่วเบา

"อ…หนาว…" เสียงนั้นเบาจนแทบหลอมละลายในอากาศ ไคล์ถอนหายใจ

"ก็แน่ล่ะ อยู่กลางพายุหิมะทั้งตัวแบบนั้น" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้ เอื้อมมือมาประคองศีรษะของอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนอย่างเงียบๆ

ความร้อนจากร่างใหญ่แผ่ออกมาช้าๆ จนกระต่ายน้อยตัวนั้นเริ่มขยับเข้าใกล้โดยสัญชาตญาณ ขนสีทองสะท้อนกับแสงไฟอย่างนุ่มนวล ไคล์มองภาพนั้นนิ่ง ไม่ได้ผลักออก แต่อีกใจก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

"ยุ่งยาก…"แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นมือใหญ่ก็ยังคงลูบหัวเล็กนั่นเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว

รุ่งเช้าไฮบริดกระต่ายน้อยที่พลัดหลงจากฝูง ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางกลิ่นหิมะจางๆ และผ้าคลุมหนักบนตัว เขากะพริบตาถี่ ก่อนจะพบว่ามีใครบางคนนั่งกอดอกมองอยู่อีกฟากของกองไฟ ร่างสูงใหญ่ผมขาว ดวงตาเทาเย็นเฉียบที่ดูเหมือนมองทะลุทุกสิ่ง

"คุณ…ช่วยผมเหรอ?"

"เปล่า" เสียงต่ำตอบสั้นๆ

"แค่ไม่อยากให้ใครมาตายแถวนี้"

"งั้นก็…ขอบคุณนะครับที่ไม่โยนผมทิ้ง" ณิชากะพริบตาเล็กน้อยหูยาวบนหัวกระดิกเล็กๆ ก่อนจะยิ้มแหย ไคล์เหลือบมอง พลางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

"อย่าพูดมาก จะอยู่ก็อยู่เงียบๆ"

รอยยิ้มของกระต่ายน้อยไม่จางลง เขาพึมพำเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง

"คนเย็นชาแบบนี้…อบอุ่นกว่าที่คิดนะ"

คำพูดนั้นทำให้หมีขาวชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ทั้งที่ใบหน้าเยือกเย็นนั้นกลับรู้สึกร้อนขึ้นอย่างแปลกประหลาด