เธอคือเพื่อน…และคนที่ฉันรัก

"เธอ หลบหน้าฉันทำไม" เค้ายังคงเอ่ยถามประโยคเดิม
ฉันถอนหายใจ "ภู! นายจะเอายังไง ฉันถามนายก็ไม่ตอบ นายถามแต่คำถามเดิมซ้ำ ฉันถามว่าถ้า...เรายังเป็นเพื่อน
กัน ถ้าสถานะระหว่าเรายังเป็นเพื่อน เพื่อนสำหรับฉัน...ไม่นอนด้วยกัน เพื่อนสำหรับฉัน...ไม่มีความรู้สึกเกินเลย
กัน เพื่อนสำหรับฉัน...ไม่..." ฉันเอ่ยพร้อมกรอกตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
"ฉันหลบหน้านาย ไม่หรอกฉันแค่...ฉันแค่ต้องการเวลา" ฉันเอ่ยในที่สุด
"เราเป็นมากกว่านั้น ชิสา" เค้าเอ่ยตอบน้ำเสียงหนักแน่น
"มากกว่านั้นไม่ได้ภู นายมีแฟน!" ฉันเอ่ยต่อทันที ฉันขมวดคิ้ว รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ข้างในเริ่มร้อนราวกับไฟสุม
"ฟังนะ ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่ได้โอเคกับสถานการณ์นี้เลย เราต้องห่างกัน" เสียงฉันเริ่มดังขึ้น หงุดหงิดจากทั้งความอึดอัด ความไม่เข้าใจ และความเหนื่อยที่สะสม