เจ็บที่สุดคือรักไปแล้ว l Omegaverse

"รู้ไหมว่าเมื่อวานมันไปรอพี่ที่สนามบินตั้งสามชั่วโมง น้ำมะพร้าวที่มันซื้อไปฝากพี่ละลายจนหมด แล้วสุดท้ายมันก็เห็นว่าพี่ไปกินข้าวกับเพื่อน แต่มันก็ไม่ว่าอะไรเพราะมันบอกว่ามันไปแบบไม่ได้นัดเอง"

คำพูดของรุ่นน้องคนสนิททำให้วอล์มหันไปมองด้วยความตกใจ เมื่อวานนี้เขาไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งมารอเขาอยู่นานขนาดนั้น

"แต่วันนี้ผมนัดพี่มา บอกพี่ว่ามันมา พี่ก็น่าจะรู้แล้วปะว่าวันนี้ควรมีแค่พวกเรา แต่พี่ก็ไม่สนใจมันเลย"

"กูไม่ได้ขอให้มึงทำ"

"..."

"แล้วกูก็ไม่ได้ขอให้เขามา"

คำตอบดังกล่าวทำให้ขวัญนิ่งไปก่อนจะหัวเราะออกมา สายตามองไปยังรุ่นพี่คนสนิทด้วยความผิดหวัง

"ก็จริง กูกับมันสาระแนเองทั้งนั้นแหละ"

และนอกจากขวัญที่ผิดหวังกับคำตอบของวอล์มแล้ว

คนที่อยู่แอบมาหมกตัวอยู่ในห้องน้ำเองก็ผิดหวังกับคำตอบนั้นเหมือนกัน…







ชมพูพิงค์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ตั้งแต่ที่เขานั่งลงก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่เขาตลอด แล้วคนที่มองมาจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากไอ้นักบินหน้าส้นตีนที่เขาตั้งฉายาให้นี่แหละ

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว จึงคว้าแก้วเหล้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งฝั่งเดียวกันกับอีกฝ่าย

"มองหน้าทำไมครับ"

"แล้วถ้าไม่ให้มองหน้าจะให้มองอะไรครับ" วอล์มหันมามองก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงยียวน

"ต่ำกว่านั้นมั้งครับ" ชมพูพิงค์ยกยิ้มมุมปาก วอล์มจึงค่อย ๆ ไล่สายตาลงจากแววตามายังปาก กระทั่งมาที่แผ่นอก

มือเล็กยกมือขึ้นดันปลายคางของอีกฝ่ายให้กลับมามองตากันอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มให้แล้วว่าขึ้น

"หมายถึงเท้า"

"..."

"เห็นชอบทำตัวเหมือนว้อน" ชมพูพิงค์ว่าก่อนจะเอามือออกแล้วส่งยิ้มให้อย่างหมั่นไส้

วอล์มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

"ผมขอโทษ