ประปาหรรษา

"เมื่อพูดถึงนิตยสารฟ้าเมืองไทย คนรุ่นใหม่สมัยนี้บางคนอาจไม่รู้จัก แต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน(พ.ศ.2534) ฟ้าเมือไงไทยเป็นนิตยสารที่มีชื่อเสียงและขายดีฉบับหนึ่งของเมืองไทย
ยุคที่ว่านี้ เรื่องสั้นกำลังเฟื่องฟู นักอ่านนิยมอ่านเรื่องสั้น ฟ้าเมืองไทยจึงมีเรื่องสั้นและคอลัมน์จบในฉบับเป็นหลัก
เป็นที่รู้กันว่า นักเขียนใหม่ใครเขียนเรื่องสั้น แล้วได้ลงพิมพ์ใน ฟ้าเมืองไทย ถือว่านักเขียนผู้นั้นมีโอกาสได้เกิด ทั้งนี้ก็เพราะ อาจินต์ ปัญจพรรค์ นักเขียนเรื่องสั้นชั้นครู ผู้เป็นบรรณาธิการได้คัดเลือกเรื่องด้วยตนเอง
บรรณาธิการ หรือที่ผมเรียกท่านว่า พี่อาจินต์ เป็นคนพิถีพิถันในการคัดเลือกเรื่องเป็นพิเศษ ถ้าเรื่องไม่ดีจริงยากที่จะได้ลงพิมพ์

เรื่องสั้นประจำฉบับที่จะได้ลงพิมพ์ ส่วนใหญ่จะเป็นงานของนักเขียนที่เป็นนักเขียนแล้ว แต่ถ้าเป็นนักเขียนใหม่ถ้าเรื่องสั้นที่ส่งไป ใช้ได้ จะถูกนำไปลงพิมพ์ในหน้าที่มีหัวคอลัมน์ว่า “เขาเริ่มต้นที่นี่”
ผมเองตอนนั้นก็อยู่ในราวปี พ.ศ.2513 อยากเป็นนักเขียนใจจะขาด จึงมุเขียนเรื่องสั้นเป็นการใหญ่ แล้วเลือกเอาเรื่องหนึ่งชื่อ หล่อนต่ำเพราะอยากสูง ส่งไปให้บรรณาธิการพิจารณา
ปรากฏว่าได้รับการลงพิมพ์ในฟ้าเมืองไทย ฉบับที่ 93 ที่ผมจำเลขที่ฉบับได้อย่างแม่นยำ ก็เพราะเป็นครั้งแรกที่เรื่องสั้นของผม ได้ลงพิมพ์นั่นเอง เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ลงพิมพ์ที่ไหนมาก่อน
นับว่าผมได้เกิดที่ฟ้าเมืองไทยอย่างแท้จริง นึกเสียดายที่วันนี้ ฟ้าเมืองไทย ได้ปิดตัวเองไปเสียแล้ว
เมื่อเรื่องสั้นเรื่องแรกได้ลงพิมพ์ นอกจากผมซื้อฟ้าเมืองไทยหลายฉบับเพื่อแจกเพื่อนสนิทให้ช่วยกันอ่านแล้ว ผมยังตื่นเต้นดีใจ นอนไม่หลับไปตลอดคืนด้วย
รุ่งขึ้นอีกวัน ผมไม่รอช้ารีบไปพบพี่อาจินต์ เพื่อต้องการไปแนะนำตัวเอง และอยากไปรู้จักกับ พี่อาจินต์ ซึ่งผมเป็นแฟนเรื่องสั้นของท่านมานาน และยังเคารพเหมือนครูคนหนึ่งของผมด้วย
กองบรรณาธิการตั้งอยู่ในซอยหลังกระทรวงมหาดไทย ผมเดินผ่านไปผ่านมาหลายครั้ง ไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปแสดงตัวกับพี่อาจินต์เพราะรู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูก
บังเอิญผมได้พบกับพี่ภิญโญ ศรีจำลอง ซึ่งเป็นนักเขียนและนักกลอนชื่อดังในสมัยนั้นเดินออกมาพอดี ผมจึงเข้าไปยกมือไหว้ทักทาย เพราะผมเคยรู้จักกับพี่ภิญโญมาก่อน
เมื่อรู้ว่าผมมาที่นี่ด้วยประสงค์อะไร พี่ภิญโญจึงได้กรุณาดึงมือผมขึ้นบันไดไปพบกับพี่อาจินต์ถึงห้องทำงาน
“คุณไมตรีมีอาชีพหลักทำอะไร?” พี่อาจินต์ถามผมหลังจากที่ได้พูดคุยเรื่องอื่นๆไปบ้างแล้ว
“ทำงานที่การประปา” ผมตอบ
“เออดี วันหลังลองเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับประปามาดู”
ที่พี่อาจินต์แนะนำอย่างนี้ก็เพราะในสมัยนั้น ใครๆ ก็นิยมเขียนเรื่องสั้นเป็นชุด อย่างของพี่อาจินต์ก็เป็นชุดเหมืองแร่ ของ นิมิต ภูมิถาวร ก็ชุดครูบ้านนอก ของปกรณ์ ปิ่นเฉลียว ชุดตำรวจภูธร เป็นต้น
“ครับ” ผมรับคำ

หลังจากนั้น ผมก็ลุยเขียนเรื่องสั้นชุดประปา คัดเลือกเรื่องที่ดีที่สุดนำไปเสนอพี่อาจินต์ด้วยตัวเอง
พี่อาจินต์รับต้นฉบับของผมแล้วได้กรุณาอ่านต่อหน้าผมเลย อ่านเสร็จดึงปากกาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วอ่านทบทวนใหม่อีกครั้ง พร้อมกับลงมือแก้ต้นฉบับของผมจนเลอะไปหมดเกือบทุกหน้า แก้ไปพลางสอนผมไปพลาง
“ไปเขียนมาใหม่ เรื่องยังใช้ไม่ได้” พี่อาจินต์พูดพร้อมกับส่งต้นฉบับคืนให้ผม
ผมรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ท้อถอยแต่ประการใด ผมเอาเรื่องที่ใช้ไม่ได้ไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วเขียนเรื่องอื่นขึ้นมาใหม่จากประสบการณ์ทำงานบริการน้ำประปาที่ผมมีอยู่
หลังจากนั้นอีกเพียงไม่กี่วัน ผมได้เขียนเรื่องใหม่ไปให้พี่อาจินต์พิจารณาอีก
ทีนี้ปรากฏว่าเรื่องใช้ได้ และได้รับการตีพิมพ์ในเวลาต่อมา
จากนั้น ผมก็เขียนเรื่องสั้นไปส่งฟ้าเมืองไทยอย่างสม่ำเสมอ ทีนี้ไม่ผิดหวัง คือ ได้ลงพิมพ์ทุกเรื่อง เรื่องสั้นชุดน้ำประปาจึงได้ก่อกำเนิดขึ้นที่ฟ้าเมืองไทยเป็นแห่งแรก ก่อนกระจายไปยังหนังสือฉบับอื่นๆ บ้างเป็นบางเรื่อง
อย่างไรก็ตาม ผมใคร่จะกราบเรียนท่านผู้อ่านโปรดทราบด้วยว่า เรื่องสั้นชุดน้ำประปาที่รวมอยู่ในเล่มนี้ ส่วนใหญ่ผมเขียนตั้งแต่สมัยที่ผมยังเป็นช่างควบคุมการประปาอยู่ที่เทศบาลเมืองสมุทรปราการ ซึ่งสมัยนั้นน้ำประปายังขาดแคลน อีกทั้งเป็นน้ำที่ผลิตได้จากบ่อบาดาล จึงมีคุณภาพไม่ค่อยจะดีนัก
ต่อมาเมื่อผมได้ย้ายที่ทำงานเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ กลายเป็นการประปานครหลวง ผมก็ได้เขียนเรื่องสั้นชุดนี้เพิ่มขึ้นอีกหลายเรื่อง แต่สภาพก็ยังเหมือนเดิมอยู่อีกนั่นแหละ คือ น้ำประปาก็ยังขาดแคลนอยู่ทั่วไป การบริการก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร

ไม่เหมือนกับในปัจจุบัน ซึ่งมีน้ำประปาขาดแคลนน้อยลง ปัญหาต่างๆ ก็น้อยลงด้วย การบริการต่างๆ ก็ดีขึ้น บรรยากาศของเรื่องจึงแตกต่างกัน
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ แต่ผมก็ไม่ได้แก้ไขอย่างไร เพราะต้องการให้เรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนยังคงไว้แบบเดิม ที่ทำเช่นนี้ นอกจากทำให้ผมไม่ต้องเหนื่อยมากแล้ว ยังทำให้ผู้อ่านได้รู้ว่า สมัยก่อนโน้น ก็เมื่อ 20 ปีล่วงมาแล้ว(พ.ศ.2534) น้ำประปาเป็นอย่างไรบ้าง นอกจากจะได้อรรถรสที่เรียกว่าเรื่องสั้น
ขอได้รับความปรารถนาดีจากผม
ไมตรี ลิมปิชาติ"