อสูรร้ายรัก

ก็แค่เด็กที่พยายามจะจับเขา เอามาเป็นของเล่นหน่อยคงจะสนุกน่าดู
.
.
.
"กลับมาเมื่อไหร่" นั่งลงที่โซฟาตัวยาวโดยมีสาวสวยที่เคยหมายตานั่งเยื้องกัน เธอเคยพบเขาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดจาปราศรัยเป็นเรื่องเป็นราว ครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรกที่จะได้พูดจริงจัง กลับมารับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดต่อน้องสาว
เพราะเธอทิ้งทุกอย่างให้น้องรับหน้าคนเดียว ไม่คิดว่าเอมไอรินจะทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ตอนนี้จึงอยากชดเชยให้อีกฝ่าย ด้วยการกลับมารับผิดชอบเรื่องทุกอย่าง
"ขอโทษนะคะที่อุ่นหนีไปแล้วปล่อยให้น้องสาวต้องมาทำงานแทน ตอนนี้อุ่นกลับมาทำหน้าที่ทุกอย่างแทนเอมแล้วค่ะ...ช่วยปล่อยน้องสาวของอุ่นไปได้ไหมคะ" คนไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของคนทั้งสองเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
ไตรเตชินถึงกับทำหน้านิ่งเมื่อหล่อนพูดเช่นนั้น คนที่ทิ้งทุกอย่างไปแล้วส่งน้องสาวมาแทน วันหนึ่งอยากกลับมาก็แค่เอ่ยขอร้อง
มันง่ายเกินไปหรือเปล่า...
"ปล่อย...หมายความว่ายังไง"
"ให้เอมกลับไปอยู่ในที่ของเอมเหมือนเดิม แล้วอุ่นจะอยู่ข้างคุณเองค่ะ" เจ้าของไร่ใจหล่นวูบเพียงแค่คิดว่าต้องปล่อยเอมไอรินไป ทั้งที่ตอนแรกเขาไม่ได้ต้องการเธอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับไม่ยอมเป็นฝ่ายคืนอิสระแก่หญิงสาว ไม่รู้เรียกว่าเห็นแก่ตัวได้หรือเปล่า
เสียงหลุบหายไปในลำคอจนเขาต้องพยายามเค้นเสียง คิดประโยคที่จะสามารถรั้งคนน้องเอาไว้กับตน โดยไม่ยอมบอกความจริงกับหญิงสาวตรงหน้าว่าเกิดอะไรระหว่างตนกับน้องสาวขอหล่อนขึ้นบ้าง
เขาพยายามคิดหาเหตุผลที่จะปฏิเสธ จึงเลือกจะใช้เอมไอรินขึ้นมาอ้าง คิดว่าอย่างไรหล่อนก็ไม่มีทางไปจากเขาแน่นอน
เธอเป็นฝ่ายบอกว่ารักเขาเองนี่น่า...แล้วจะทิ้งกันได้อย่างไร
"น้องสาวเธอต้องการแบบนั้นเหรอ"
"ค่ะ"
ไม่น่าเชื่อว่าความหวังของเขาจะถูกทำลาย ชายหนุ่มนั่งนิ่งไปพักหนึ่งก่อนความรู้สึกจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ ตวาดเสียงดังเพื่อเรียกแม่บ้านเข้ามา จนเจียวต้องวิ่งตาเหลือกเพื่อให้ทันฟังคำสั่งของเจ้านาย ไม่อย่างนั้นตนเองจะเป็นฝ่ายแย่
"ใครอยู่แถวนี้บ้าง!" มือหนากำเข้าหากันแน่น พยายามระงับความโกรธแต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน
ทำไมเอมไอรินถึงไม่ต้องการอยู่กับเขาล่ะ...หรือเพราะหญิงสาวมีคนใหม่ที่ต้องการไปอยู่ด้วยแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งเพิ่มความโกรธมากกว่าเดิม ทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงเลยด้วยซ้ำ
"ค่ะ คุณไตรต้องการอะไรคะ" แม่บ้านนึกกังวลยามเห็นหน้าเจ้านายที่คล้ายจะฆ่าตนได้ทุกเมื่อ
"ไปตามเอมไอรินมาหาฉันเดี๋ยวนี้" สั่งเสียงเข้มซึ่งไม่มีใครกล้าขัดเขาอยู่แล้ว อนามิกาเห็นท่าทีของเขาก็นึกกลัวไม่กล้าพูดอะไร รีบหลบสายตาของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว นึกชื่นชมน้องสาวที่อยู่กับเขาได้นานขนาดนี้
ต่างจากตนที่คุยไม่กี่ครั้งก็กลัวหัวหดแล้ว...
ไม่นานร่างบางก็เดินออกมาเพื่อฟังสิ่งที่เขาต้องการจะพูดด้วย ไม่รู้สองคนนี้คุยอะไรกันแต่พี่สาวเลือกจะยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ต่างจากไตรเตชินที่ทำหน้าเข้มจนหล่อนนึกกังวล มือประสานไว้หน้าขาบีบเข้าหากันแน่น เพียงครู่เดียวก็ทราบถึงธุระของเขา
"เธอ...เก็บของออกไปจากบ้านของฉัน" ลุกจากโซฟาแล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้าหล่อน จ้องดวงหน้าหวานนิ่งไม่เคลื่อนสายตาไปทางไหน หญิงสาวเองก็เงยหน้าสบตาเขาเช่นเดียวกัน หล่อนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็พยายามทำความเข้าใจเรื่องทุกอย่าง
"คะ"
แต่ไม่นานทุกสิ่งก็ถูกไขให้กระจ่างจากคำพูดของเขา เธอจึงไม่ต้องคาดเดาไปเอง
"พี่สาวเธอกลับมาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป เก็บเสื้อผ้าแล้วออกจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่งที่บ้าน" พูดจบก็หันหลังกลับพร้อมเดินลงมานั่งยังโซฟากว้าง ปล่อยร่างบางยืนนิ่งชาไปทั้งกายไม่คิดว่าจะถูกไล่กลับเร็วขนาดนี้
แต่ก็ถูกต้องแล้วล่ะ ผู้หญิงที่เขาต้องการคือพี่สาวของหล่อน...
เป็นอนามิกามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อตัวจริงมาตัวสำรองอย่างเธอก็ต้องไป เอมไอรินไม่มีคำพูดใดจะเอื้อนเอ่ยนอกจากยิ้มให้เขาพลางตอบรับคำ
"ค่ะ"
หมุนกายเดินไปเก็บของในห้องนอน "ฮึก" สะอื้นไห้ด้วยความเสียใจแต่ก็ต้องกลืนความทุกข์ระทมทั้งหมดลงไป
เธอทำตามความรู้สึกเต็มที่แล้ว เมื่อเขาไม่รับก็แค่ถอยออกมาอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง
ต่อจากนี้หล่อนจะไม่เสียใจเรื่องของเขาอีก...
.
.
.