อยู่กินกับมะเร็งอย่างมีความสุข

"
ตั้งแต่พบว่าผมเป็นมะเร็งต่อมลูกหมาก เมื่อปี ๒๕๕๑ ก็หลายปีมาแล้ว ซึ่งเป็นมะเร็งอยู่ในระดับน่าเป็นห่วงเพราะต้องผ่าตัด ฉายแสง แล้วยังต้องฉีดยาเพื่อสกัดไม่ให้เชื้อมะเร็งกระจาย
ถึงวันนี้ ผมสามารถอยู่กินกับมะเร็งมาเป็นปีที่หกแล้ว
วันหนึ่ง ผมได้พบกับเจ้านายเก่าคนหนึ่ง ท่านเห็นผมแล้วพูดว่า
“ได้ข่าวว่าเป็นมะเร็ง แต่เห็นหน้าตายังดูดีอยู่ ไม่เหมือนคนป่วยเลย”
อีกรายหนึ่ง ชื่อ ชาลี เยี่ยมมี เป็นเพื่อนนักเรียนชั้นมัธยมรุ่นเดียวกับผม ตอนที่เรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนศรีธรรมราชวิทยา จังหวัดนครศรีธรรมราช
เพื่อนคนที่ว่านี้ ให้เมียโทรศัพท์มาถามผมว่า ผมเดินได้ไหม?
ที่ถามอย่างนี้ ก็เพราะได้ข่าวจากเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งว่า
“ผมเป็นมะเร็ง”
แต่ไม่รู้ว่าเป็นมะเร็งตรงไหน มีอาการหนักมากน้อยแค่ไหน
ปีนั้น ผมกลับไปเลี้ยงรุ่นที่เมืองคอน เพื่อนคนที่ให้เมียโทรศัพท์มาถามผม ว่า ยังเดินได้ไหม? นั้น พอเห็นหน้าผม เข้ามาจับมือแสดงความยินดีที่เห็นผมยังเดินได้และมีหน้าตาไม่เหมือนคนป่วย
บางคนมีสายตาขณะมองผม ผมพอจะเดาออกว่า
“มึงรักษาสุขภาพดีนะ จึงยังมีชีวิตอยู่”
ผมมีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง ไม่ได้พบกันเป็นปีๆ แต่ก็รู้ว่าผมป่วยเป็นมะเร็ง
บังเอิญได้พบกับเขาในงานแต่งงาน เขาถามผมว่า
“มีวิธีรักษาสุขภาพอย่างไร จึงยังดูแข็งแรงเหมือนเดิม”
ก็เพราะคำถามเหล่านี้ จึงทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่า
น่าจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับการป่วยเป็นมะเร็งสักเล่มก็น่าจะดี เพราะคงจะได้ประโยชน์กับผู้อ่านที่เป็นโรคมะเร็ง และกับคนที่ไม่อยากเป็นมะเร็ง
หนังสือมะเร็งอารมณ์ดี เล่มแรก ผมเล่าถึงการตรวจพบมะเร็งครั้งแรก การรักษาโดยการฉายแสงและฉีดยา พร้อมกับการปรับทุกข์เพื่อให้ได้มีความสุขกับการได้เป็นมะเร็ง
ทว่า ในหนังสือมะเร็งเล่มที่ท่านถืออยู่ในมือนี้ เป็นการเล่าถึงการมีชีวิตอยู่กับมะเร็งให้นานที่สุดที่จะนานได้ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่อง ผมจึงตั้งชื่อหนังสือเล่มนี้ว่า
“อยู่กินกับมะเร็งอย่างมีความสุข”