อุ่นไอรักจากดวงตะวัน

ชายหนุ่มค่อย ๆ แนบแก้มลงกับกลุ่มผมนุ่มพลางกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่นห่วงใย “ฉันสัญญา ฉันจะดูแลเธออย่างดี โปรดเชื่อใจอีกสักครั้งหนึ่งได้มั้ย”

เด็กสาวกรอกตาไปมาอย่างลังเล ด้วยสุ้มเสียงอบอุ่นและแฝงห่วงใยนั้นทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นใจเป็นที่สุด แต่ในความเป็นจริงมันสายไปแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างมันกำลังจะจบและเธอก็พร้อมที่จะทำให้มันจบ ติณณ์ไม่ควรต้องมารับภาระดูแลเธออีก เธอต่างหากที่ควรจะปล่อยให้เขาไปมีชีวิตของเขาเอง เขามีทิพรดาที่ต้องดูแล เธอไม่อาจจะอยู่จนถึงวันนั้น วันที่เขาแต่งงานกับทิพรดา
ว่าแล้วเด็กสาวเองก็ค่อย ๆ ยันตัวออกจากอกกว้างและสบตาเขา
อย่างไม่ปิดบังความรู้สึก นี่จะเป็นโอกาสครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอจะ
สามารถแสดงออกถึงความรู้สึกเช่นนี้ได้ “พะ...”
เขาหลุบสายตาลงมองริมฝีปากที่ขยับคล้ายจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ
ออกมา ชายหนุ่มพยายามเอียงหูฟังว่าเธออยากจะพูดว่าอะไร
“พะ...พี่ติณณ์”
ถ้อยคำที่เอ่ยเพียงสั้น ๆ แต่ทว่าสำหรับคนฟังกลับรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา เขารู้สึกเต็มตื้นไปทั้งหัวใจ ‘พี่ติณณ์’ คำนี้เป็นเพียงคำเดียวที่ตะวันเคยเรียกเขาว่า ‘พี่’ ก่อนที่ความไม่เข้าใจระหว่างเขากับเธอจะเกิดขึ้น แล้วตอนนี้เธอเข้าใจเขาดีแล้วอย่างนั้นน่ะหรือ เธอจึงเรียกเขาเช่นนี้...
ชายหนุ่มค่อย ๆ ช้อนใบหน้าของเธอขึ้นมามองอย่างเต็มตื้นและอิ่มเอมใจ แล้วค่อยมองให้ถนัด หูเขาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม เธอเรียกเขาว่า ‘พี่ติณณ์’ แสดงว่าปราการน้ำแข็งในหัวใจของเธอพังทลายลงแล้วหรือ ...