เรื่องลับหลังป่าสน

"แม่นางซูซ่านได้โปรดเข้าใจข้าด้วยเถิด จริงอยู่ท่านมิได้ไปฆ่าใครตาย แต่หากมีคนร้ายแฝงตัวอยู่ในป่านี้ ท่านอาจจะเป็นผู้ที่ถูกฆ่า ข้าขอโทษหากใช้วาจาที่รุนแรง แต่ข้าเป็นห่วงแม่นางจากใจจริง ได้โปรดรับคำขอโทษจากข้า และหยุดร้องไห้ก่อนเถิดนะ"
"ฮือๆๆๆ"
ราวกับว่าคำขอโทษของฉางตงจะไม่เป็นผล เพราะซูซ่านยังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุด จนใบหู ดวงตา และจมูกของนางพากันแดงก่ำ ซึ่งฉางตงก็พอเข้าใจได้ ว่าคงเป็นเพราะนางยังหวาดกลัวอยู่ แล้วยังมาเจอน้ำเสียงอันดุดันของเขาเข้าไปอีก
"ได้โปรดหยุดร้องไห้เถิดแม่นาง อย่าทำให้ข้าต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย"
ฉางตงเห็นซูซ่านร้องไห้อย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ก็เริ่มร้อนรนเพราะไม่รู้ว่าจะจัดการเช่นไรกับนางดี เขาต่อสู้ฝ่าฟันกับเรื่องราวมากมายในชีวิตนับไม่ถ้วน แต่ให้ตายเถิด การทำให้สตรีตรงหน้าหยุดร่ำไห้เขาจนใจจริงๆ
"อุ๊ย คุณชาย"
ซูซ่านอุทานออกมาด้วยความตกใจ และหยุดร้องโดยฉับพลัน เพราะกำลังตื่นตะลึงในสิ่งที่ฉางตงปฏิบัติกับนาง เขาดึงนางเข้าไปกอดในอ้อมแขนอีกครั้ง แต่มันไม่ได้มีแค่การโอบกอด ฉางตงใช้มือใหญ่ของเขาประคองใบหน้าของซูซ่านไว้ จากนั้นก็ประกบริมฝีปากหนาหยักลงไปบนกลีบปากบอบบางของนาง ใจของซูซ่านคิดว่านางควรดิ้นหนี แต่ร่างกายกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม นางเบียดกายเข้าไปหาฉางตง จนร่างทั้งสองหาช่องว่างไม่เจอ