พราวจันทร์เหนือสมุทร

พราวจันทร์เหนือสมุทร : เฟร์ดา

ถ้าการควบคุมเรื่องหัวใจมันทำได้ง่าย เหนือสมุทรคงไม่กลายเป็นคนใจง่ายที่เกิดสนใจใครอีกคน เพียงแค่เห็นเธอเมาแล้วยืนทะเลาะกับกุญแจรั้วและกระโดดข้ามรั้วบ้านข้าง ๆ เพื่อเป็นทางผ่านไปบ้านตัวเองหรอก

พฤติกรรมคนเมาทำให้สนใจไม่เท่าไร แต่การกระทำหลังจากสร่างเมาของพราวจันทร์ที่ทำเหมือนไม่ชอบหน้านี่สิ ที่เรียกความสนใจจากเขาได้อย่างจัง ลำพังแค่เสนอหน้ามาให้เห็นบ่อย ๆ คงไม่สาแก่ใจ เลยต้องพาตัวเองมาเป็นเพื่อนข้างบ้านเธอคนดีชนิดที่ใครก็ห้ามไม่ได้แทน

คนหนึ่งอยากได้ความสนใจ ผิดกับอีกคนที่ตั้งใจจะไม่เอาตัวเองไปข้องเกี่ยวด้วย แต่ชีวิตก็ขยันซวยและมีปัญหา ให้พึ่งพาและจำต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านคนใหม่เหลือเกิน...

*******************************************************
ยกตัวอย่าง เช่น…

"งั้นก็คิดซะว่าฉันเป็นคนไข้ของคุณแล้วกัน ช่วยเอาถ้วยอนามัยออกให้หน่อยค่ะ"

"ฮะ! ว่าไงนะ!?"

เรียกว่าสติของชายหนุ่มมันเกินคำนิยามที่ว่า หน้าคะมำ ไปไกลแล้วก็ได้ เพราะสมองอันว่องไวดันประมวลผลและจินตนาการภาพประกอบคำพูดไปไกล จนหน้าร้อนผ่าวนำหน้าภาพปัจจุบันทันทีที่ได้ยินแล้ว

ขาแข็งแรงที่รองรับน้ำหนักตัวบวกกับท่านั่งยอง ที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมเข้าไปช่วยเธอคนดีอย่างเต็มที่เมื่อสองนาทีก่อน มาตอนนี้ก็แทบไม่มีแม้แต่แรงจะทรงตัวและเกือบจะหงายเงิบลงไปกองกับพื้นอยู่รอมร่อ เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่คนตรงหน้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือเท่านั้น…

"คุณพูดเล่นหรือพูดจริง"

"พูดจริงสิ ฉันพยายามมาเกือบจะ 2 ชั่วโมงแล้วเนี่ย แต่มันก็เอาออกไม่ได้สักที" ตอบกลับเสียงเครียด "คุณมองหาอะไร"

"กล้อง ผมกำลังหาอยู่ว่าคุณตั้งกล้องแกล้งกันหรือเปล่า"

"จะบ้าเหรอ! เรื่องแบบนี้ใครเขาตั้งกล้องถ่ายเอาไว้กัน"

"ใส่ครั้งแรกเหรอ" แหงนหน้าถามคนนั่งสูงกว่าตาปริบ ๆ

"…" ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปากอิ่ม มีเพียงการพยักหน้าและตอบกลับเสียงงึมงำในลำคอระหงเท่านั้น

"ไปหาหมอ หรือให้คนชำนาญเอาออกให้ไหม"

คนตกที่นั่งลำบากไม่ต่างกันเสนอเส้นทางที่ดีกว่า ไม่ใช่แค่ดีสำหรับพราวจันทร์คนเดียว แต่ยังดีกับตัวและหัวใจอันบอบบางยิ่งกว่ากระดาษของเขาด้วยเหมือนกัน

"ให้ฉันเข้าห้องฉุกเฉินเพียงเพราะจะเอาถ้วยอนามัยออกแค่นั้นน่ะเหรอ? นอกจากมันจะน่าอายแล้ว ยังเสียเวลาเสียพื้นที่รักษาของผู้ป่วยฉุกเฉินคนอื่นอีกนะ"

"แล้วคุณไม่เขินไม่อายผมเหรอ?" นี่แหละคือสิ่งที่สงสัย

"คุณก็คิดซะว่าฉันเป็นหมาเป็นแมวที่คุณรักษามานักต่อนักก็แล้วกัน"

สัตวแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นฟาดหน้าผากตัวเองไม่เบา ด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันยากจะจัดการเหลือเกิน ยากทั้งปัญหาของหญิงสาวและความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง

"หมาแมวที่ไหนจะมาใส่ถ้วยอนามัยแบบนี้กันคุณ"

"เข้าใจความหมายคำว่า จินตนาการว่ามันใช่ ไหม"

"พูดเหมือนมันทำง่ายนะ" อดไม่ได้ที่จะส่งค้อนให้คนพูด

"เอาเลยเถอะ ฉันทำใจมาเป็นชั่วโมงแล้ว ถ้าคุณรักษาจรรยาบรรณของตัวเอง ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก"

ชายหนุ่มส่ายหัวเหมือนไม่เห็นด้วยกับประโยคสุดท้าย "ผมนี่แหละที่น่าห่วงกว่าใคร"


++++++++++++++++++++++++++++++++

*** ทดลองอ่านตัวอย่างเพื่อประกอบการตัดสินใจซื้อนะคะ
*** ซื้อผ่านหน้า web จะถูกกว่าซื้อผ่านระบบ ios ค่ะ
*** พระเอกธงเขียว ไม่มีนอกกายนอกใจ ไม่มีดราม่า มีแต่ความฟิน ฮา / ** มีภาพประกอบในอีบุ๊กให้ทั้งฟินและหมั่นไส้เล่นด้วยนะคะ

- นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ของเซต "เพื่อน(ร่วม)บ้าน"
1. รอนตะวันอิงดาว : มีอีบุ๊ก
2. พราวจันทร์เหนือสมุทร : เรื่องนี้
3. ยังไม่เปิด
4. ยังไม่เปิด