หลินเหลียนฮวาคุณหนูรักรสโอชา

"อ้าว" หลินเหลียนฮวาเลิกคิ้ว "เมื่อกี้ท่านป้ายังบอกอยู่เลยว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข และความร่ำรวยคือความสบาย หรือท่านป้ารังเกียจเศรษฐีจู แต่กลับจะยัดเยียดเขาให้ข้าที่เป็นหลานสาว... ช่างน่าซาบซึ้งในความรักของท่านป้ายิ่งนัก"
แม่สื่อหวังเริ่มลังเล นางได้ยินกิตติศัพท์เรื่องเกลือหิมะของสกุลเหนียงมาบ้าง หากได้เกี่ยวดองกับสายตรงอย่างเหนียงซู ย่อมมีภาษีดีกว่าหลานนอกอย่างหลินเหลียนฮวาแน่ๆ
"เอ่อ... ที่คุณหนูสามพูดก็มีเหตุผลนะเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ หากเปลี่ยนเป็นคุณหนูใหญ่เหนียงซู ท่านเศรษฐีจูอาจจะเพิ่มสินสอดให้อีกเท่าตัว..."
"หุบปาก" หลัวซื่อตะคอกเสียงหลง หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ "ลูกสาวข้า ข้าเลี้ยงมาดั่งไข่ในหิน จะให้ไปแต่งกับตาแก่นั่นได้อย่างไร"
"อ้อ... สรุปว่าท่านป้ารู้ว่าเศรษฐีจูไม่ดี แต่จงใจจะผลักไสข้าลงนรกสินะเจ้าคะ" หลินเหลียนฮวาสวนกลับทันควัน น้ำเสียงเย็นยะเยือก "ท่านตา ท่านยาย ได้ยินชัดเต็มสองหูแล้วใช่ไหมเจ้าคะ ว่าสะใภ้ใหญ่ของท่านมีจิตใจเมตตาต่อหลานสาวเพียงใด"
นายท่านผู้เฒ่าเหนียงตั้วโกรธจนหนวดกระตุก เขาตบที่วางแขนเก้าอี้ดังปัง