รักมากแต่...รักไม่ได้

"ยุ่งอยู่เหรอครับ ทำไมรับช้าจัง"
(อ้อ ไม่ได้ยุ่งครับพ่อ พอดีลุงเชนมาหาแม่ ปกก็เลยเอาน้ำออกไปให้ครับ)
และใช่ ชายหนุ่มเสียงสดใสคนนั้นก็คือ ‘ปกป้อง’ ลูกชายวัย 16 ปีของเขา ทุกครั้งที่โทรหา ปัถย์จะยิ้มและพูดไปพร้อมกับความดีใจที่ส่องประกายขึ้นในแววตา ทว่า หลายครั้งที่คำตอบของลูกชายก็ฉุดเอารอยยิ้มของเขาให้หายไป เมื่อมีชื่อของเชนเข้ามาในประโยคสนทนา และครั้งนี้ก็เช่นกัน
"มาอีกแล้วเหรอ"
(มาอีกแล้วอะไรล่ะครับพ่อ มาทุกวันเลยต่างหากครับ)
"มาทำอะไรกันทุกวัน"
(อ้าว พ่อนี่ถามแปลกนะครับ ก็ลุงเชนคิดถึงแม่สิครับ ถึงได้มาทุกวัน)
"แต่พ่อก็คิดถึงแม่นะ"
(งั้นพ่อก็มาหาแม่ทุกวันเหมือนลุงเชนสิครับ)
ก็อยากนะ อยากมากด้วย อยากไปหาทุกวัน อยากบินไปอยู่ที่นู่นเลยด้วยซ้ำ แต่รสิตาไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้น เวลา 13 ปีที่เธอพาลูกไปจากเขา แค่เขาบินไปหาปีละสองครั้ง เธอยังต่อว่า หากย้ายไปอยู่กับเธอ มีหวังเธอไม่มองหน้าเขาเลยมั้ง
"ถ้าพ่อทำได้ พ่อทำไปแล้ว"
(เสียงเศร้าเชียวนะครับ ปกสงสารพ่อจังและปกก็อยากบอกพ่อว่า ลุงเชนเอาของกิน ของใช้มาให้แม่บ่อยมาก มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น ไปทำงานก็เจอกันทุกวัน ตอนเย็นลุงเชนก็มาส่งแม่ที่บ้านด้วย อ้อ แล้วถ้าเป็นวันหยุดยาว ๆ ลุงเชนก็พาแม่กับปกไปเที่ยวด้วยนะครับ ปกว่า ถ้าลุงเชนเป็นพ่อของปกอีกคน ปกก็โอเคมาก ๆ เลยนะครับ และแม่ก็คงจะโอเคมาก ๆ ด้วย)

*************
เรื่อง รักมากแต่...รักไม่ได้ เป็นเล่มภาคจบแบบ ฟีลกู้ดของเรื่อง ของตายในกำมือ เป็นเล่มแยกเพื่อเป็นทางเลือกให้นักอ่านที่อยากเห็นพระเอกโบ้แต่ก็ยังกลับมารักกันได้ค่ะ

ไม่มีนอกกาย นอกใจ
จบฟีลกู้ด