เมียจอมยั่ว ของสามีเย็นชา

คำโปรย

"เฝิงมู่หรง" บุตรชายเศรษฐีผู้สูงศักดิ์ ถูกบิดาบังคับให้แต่งงานกับ "หลิวเยว่ซิน" เด็กกำพร้าที่บิดาชุบเลี้ยงมาอย่างตามใจ จนทำให้เขาสั่งสมความเกลียดชังนางมาตั้งแต่เด็ก
ในสายตาของมู่หรง เยว่ซินคือสตรีจอมเสแสร้งที่พรากความรักของบิดาไปจากเขา และการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงพันธะที่น่ารังเกียจที่ต้องทำตามพินัยกรรม เขาจึงปฏิเสธนางด้วยความเย็นชาและเหินห่าง
ทว่าเยว่ซินไม่เคยยอมแพ้! นางใช้ความรักที่จริงใจและความเสน่หาที่ซ่อนอยู่ในความไร้เดียงสา ค่อยๆ ยั่วยวนเขาอย่างเปิดเผยเพื่อทำลายกำแพงน้ำแข็งที่เขาสร้างไว้
"ท่านพี่จะเกลียดข้าก็ได้เจ้าค่ะ...แต่ท่านพี่จะต้องยอมรับว่าท่านพี่ปรารถนาเมียจอมคนนี้ก่อน!"
กว่าที่สามีผู้เย็นชาจะยอมจำนนต่อความยั่วยวนอันแสนหวาน และยอมรับความจริงที่ว่าความรักของนางคือสิ่งที่หัวใจเขาโหยหาที่สุด นางก็ต้องใช้ทุกกลยุทธ์ที่มี เพื่อพิชิตใจและร่างกายของเขาให้จงได้!

เหยียนอิง

"โอ๊ย!"
เยว่ซินร้องออกมาเบาๆ ขณะที่ร่างกำลังเสียการทรงตัว มือของนางไปคว้าจับ แจกันโบราณ เก่าแก่ของบิดาเฝิงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานเพื่อยึดตัวเองไว้
แต่อนิจจา...มันสายเกินไป แจกันนั้นหลุดจากมือของนาง หล่นลงพื้นเสียงดัง "เพล้ง!" แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เยว่ซินตกใจจนตัวสั่นเทา นี่คือแจกันที่เฝิงว่านหลี่รักมากที่สุด และมู่หรงก็รู้เรื่องนี้ดี นางรีบนั่งลงพยายามเก็บเศษแจกันอย่างลนลานด้วยความหวาดกลัว
เมื่อมู่หรงกลับมาถึงจวนในตอนเย็น เขาเดินตรงไปยังห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้า แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดหายไป ถูกแทนที่ด้วยความโกรธที่พุ่งสูงจนถึงขีดสุด
เขาเห็นเยว่ซินนั่งตัวสั่นอยู่ข้างแจกันที่แตกละเอียด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
"หลิวเยว่ซิน! เจ้าทำอะไรลงไป! นั่นมันแจกันที่บิดารักมากที่สุด!"
เขาคำรามด้วยเสียงที่น่ากลัวกว่าครั้งใดๆ ที่นางเคยได้ยิน
"ข้า...ข้าขอโทษเจ้าค่ะท่านพี่มู่หรง ข้าไม่ได้ตั้งใจ...ข้าแค่อยากจะทำความสะอาดห้องให้ท่านพี่" เยว่ซินรีบอธิบายทั้งน้ำตา
มู่หรงเดินเข้ามาใกล้ แล้วคว้าแขนของนางไว้แน่นด้วยความโมโห
"อย่ามาอ้างความหวังดี! เจ้าจงใจทำลายมันใช่หรือไม่? เพราะเจ้าอิจฉาแม้กระทั่งสิ่งของที่บิดารัก! เจ้ามันชั่วร้าย! เจ้าทำลายทุกสิ่งที่บิดาข้ารัก!"
"ไม่นะเจ้าคะ! ข้าเปล่า!"
เยว่ซินพยายามดิ้นรน ใบหน้าของนางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของความเจ็บปวดและความเข้าใจผิด
มู่หรงผลักนางออกอย่างแรง จนร่างบางเซถลาไปชนกับเก้าอี้
"ออกไปจากห้องนี้! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า! จำไว้...หน้าที่ของเจ้าคือดูแลตัวเองและรักษากฎของตระกูล! ไม่ใช่มาทำลายข้าวของอันมีค่าที่เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้อง!"
เยว่ซินวิ่งออกจากห้องด้วยความเสียใจและเจ็บช้ำใจอย่างที่สุด แต่ระหว่างที่วิ่งนั้น แม้จะร้องไห้หนักเพียงใด นางก็ยังคงคิดในใจว่า "ดี! ความโกรธก็คืออารมณ์...อย่างน้อยท่านพี่ก็ยังแสดงอารมณ์กับข้า! นี่คือสัญญาณว่าข้าเริ่มส่งผลต่อใจของท่านพี่แล้ว!"
แผนการยั่วยวนแบบไร้เดียงสาของนาง...แม้จะนำมาซึ่งความเสียหายและความโกรธ แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการทำลายกำแพงน้ำแข็งในใจของสามีผู้เย็นชาอย่างไม่ตั้งใจ