ไหนคุณภัทรบอกจะไม่รัก

อิงหลิน ดันได้เข้ามาเกิดใหม่ในร่างนางบำเรอของตัวร้ายในนิยายที่ยังอ่านไม่จบ เป็นการเกิดใหม่ที่ต้องมาปรนนิบัติคนใจร้ายอย่างนายคนนี้น่ะเหรอ…


“เธอคิดว่าทำงานแค่นี้สำเร็จเลยจะผยองพองขนมาเล่นลิ้นต่อกลอนกับคนอย่างฉันเหรออิงหลิน” ภัทรทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวหรู ไขว่ห้างด้วยท่าทีสบาย ๆ ราวกับกำลังดูการแสดงตลก “ไหนลองว่ามาสิ ถ้ามันไร้สาระ ฉันจะสั่งให้เธอไปยืนคาบกระบอกปืน”

อิงหลินสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแม้ทั้งร่างกายจะเริ่มสั่นเทาเพราะคำขู่

นี่คือเดิมพันครั้งสำคัญ ถ้าเธอพลาด เธออาจจะต้องกลับไปวนเวียนอยู่ในนรกขุมเดิม แต่ถ้าเธอชนะ ชีวิตในโลกนิยายบ้า ๆ นี่อาจจะพอทนอยู่ได้บ้าง

“ข้อเสนอของฉันง่ายมากค่ะ” เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ต่อจากนี้ไป ฉันจะเลิกวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของคุณ ฉันจะเลิกตามหึงหวง เลิกเรียกร้องความสนใจ และฉันจะตั้งใจทำงานใช้หนี้ในรูปแบบของ ผู้ช่วยหรือเลขาตามที่คุณเห็นสมควร”

ทว่าชายหนุ่มฟังแล้วเลิกคิ้วนิด ๆ แต่ยังไม่พูดอะไร

“แต่มีข้อแลกเปลี่ยน” อิงหลินเว้นจังหวะ “คุณต้องปฏิบัติกับฉันอย่างให้เกียรติ ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง หรือที่ระบายอารมณ์ ฉันต้องการพื้นที่ส่วนตัว และฉันจะไม่ขึ้นเตียงกับคุณอีกแล้ว ถ้าฉันไม่เต็มใจ”

สิ้นประโยค บรรยากาศในห้องโถงเงียบกริบจนแทบได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา ภัทรจ้องหน้าเธอนิ่ง นัยน์ตาสีดำขลับดูลึกลับจนคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

“นี่เธอไปกินยาผิดขวดมาหรือไงอิงหลิน” ภัทรหัวเราะจนตัวงอ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาในเสี้ยววินาที “เธอกล้าดียังไงมาต่อรองเรื่องนี้กับฉัน ลืมไปแล้วเหรอว่าหน้าที่หลักของเธอคืออะไร และที่สำคัญเธอแน่ใจเหรอว่าจะเลิกยุ่งกับฉันได้ ปกติเห็นวิ่งไล่ตามฉันเหมือนหมาหวงก้าง วันไหนฉันไม่กลับบ้านก็แทบจะลงแดงตายไม่ใช่หรือไง”

“นั่นมันอดีตค่ะ” เธอตอบกลับทันควัน สายตาว่างเปล่าไร้เยื่อใยที่มองเขาทำเอาภัทรชะงัก “ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว พระเจ้าอาจจะลืมให้คู่มือการใช้ชีวิตมา แต่ท่านคงประทานสมองมาให้ฉันใหม่แทน ฉันเหนื่อยที่จะวิ่งตามคนที่เขาไม่เห็นค่า แล้วก็ ไม่ได้พิศวาสคุณขนาดนั้นแล้วค่ะ คุณภัทร”