นางร้ายเช่นข้าไม่ขออาสาเป็นตัวสำรอง

นางไม่อยากเป็นตัวแทนของใครอีกแล้ว...
ไม่อยากทนกับการถูกเหยียบย่ำหัวใจโดยไม่เคยได้รับความรักแท้จริงจากคนผู้นั้นอีกต่อไป...
‘หลันอี้หรั่น’ นางร้ายในนิยายเรื่อง ‘ห้วงรักแสงจันทร์ขาว’ เหนื่อยล้าเต็มทนกับการต้องเป็นตัวสำรองให้ ‘หรานอ๋องหรือสวีม่อหราน’ ชายอันเป็นที่รัก ซึ่งมีอีกสถานะเป็นพระเอกของเรื่อง
เขาไม่ใช่ของนาง ดังนั้น ไม่ว่าจะพยายามทำดีด้วยเพียงใด นางก็ไม่มีทางหนีจากคำว่าเงาของสตรีผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องในความทรงจำของเขาพ้น
หลันอี้หรั่นจึงเลือกจากมาและกลับไปใช้ชีวิตเรียบง่ายที่ชนบทดังเดิม ที่นั่นนางได้พบกับบุรุษแสนดีที่เข้าอกเข้าใจตนกว่าผู้ใดอย่าง ‘ใต้เท้าอู๋ซานเสิ่ง’ แม้เขาจะดูลึกลับและยากคาดเดาไปบ้าง แต่ความอ่อนโยนนั้นยิ่งตอกย้ำว่าที่ผ่านมานางไม่ควรเสียเวลาไปกับรักจอมปลอมหลายปีเลย
ในตอนที่นางกำลังจะลืมรักครั้งก่อนได้หมดใจ หรานอ๋องกลับมาขอร้องให้กลับไปด้วยกันเสียอย่างนั้น
แต่ขออภัยด้วย...นางเป็นคนเจ็บแล้วจำ
หรานอ๋อง: หรั่นเอ๋อร์...หยุดดื้อรั้น แล้วกลับไปกับเปิ่นหวางได้แล้ว
หลันอี้หรั่น: ไม่! (ยืนกอดอกเบะปาก)
อู๋ซานเสิ่ง: เจ้าคิดถูกแล้วที่ไว้ใจข้า...หรั่นเอ๋อร์ (ยิ้มอ่อนโยนแต่ดวงตาแฝงไว้ด้วยความอำมหิต)