39 องศา... ที่รัก

39 องศา... ที่รัก เป็นนิยายเล่มแรกใน ซีรีส์ Sensory of Love

คำโปรย
สำหรับคนทั่วไป ปรอทวัดไข้คืออุปกรณ์ทางการแพทย์สามัญประจำบ้าน มีไว้เพื่อบอกระดับความเจ็บป่วยทางกายภาพ เพื่อจะได้รู้ว่าควรนอนพัก กินยา หรือรีบไปหาหมอ
37.0 องศาเซลเซียส คืออุณหภูมิร่างกายปกติ
37.5 องศาเซลเซียส คือมีไข้ต่ำๆ ควรดื่มน้ำเยอะๆ
38.5 องศาเซลเซียส คือไข้สูง ตัวร้อนจี๋ ควรเช็ดตัวและกินยาลดไข้
แต่สำหรับ ‘ลูกหว้า’ ตัวเลขบนแท่งแก้วเล็กๆ พวกนี้มีความหมายที่สยองขวัญและซับซ้อนกว่านั้นมาก แม่เคยบอกว่าเธอเป็นเด็กพิเศษ... คำว่า ‘พิเศษ’ ในนิยามของแม่ช่างหอมหวานและเต็มไปด้วยความหวัง แต่นิยามของลูกหว้า มันคือ ‘ความซวย’ ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ที่ระดับ 37.5 องศา... โลกของลูกหว้าจะเริ่มซ้อนทับกับเงาสลัวๆ เหมือนภาพถ่ายที่หลุดโฟกัส หางตาจะเริ่มจับภาพสิ่งที่ไม่มีใครเห็นได้แวบๆ เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ไม่รู้ที่มาจะลอยมาตามลม
ที่ระดับ 38.5 องศา... เงาเหล่านั้นจะมีรูปร่างชัดเจน แยกเพศ แยกวัยได้ เสียงกระซิบจะกลายเป็นประโยคบอกเล่าความทุกข์ทรมาน บางครั้งเป็นเสียงร้องไห้ บางครั้งเป็นเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุก
และถ้าเมื่อไหร่ที่ปรอทแตะ 39.0 องศา... โลกของคนเป็นและโลกของคนตายจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ลูกหว้าจะเห็นพวกเขาชัดเจนราวกับมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ สัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือก กลิ่นสาบสาง หรือแม้แต่กลิ่นธูปควันเทียนที่ชวนเวียนหัว
เธอเกลียดหน้าฝน เธอเกลียดอากาศเปลี่ยนแปลง และที่สำคัญที่สุด... ลูกหว้าเกลียดการป่วย
แต่ดูเหมือนคืนนี้... พระเจ้า หรืออาจจะเป็นท่านยมบาล จะไม่ได้เข้าข้างเธอเอาเสียเลย