เมื่อข้าเลิกเป็นปลาทอง

ทั่วเมืองหลวงต่างหัวเราะเยาะ "เสิ่นจินอวี๋" บุตรสาวอนุภรรยาจวนเสนาบดี ว่านางเป็นดั่ง "ปลาทอง" ที่มีความจำเพียงเจ็ดวินาที
ไม่ใช่ว่านางโง่เขลา แต่นางโง่งมในความรัก
ไม่ว่า "ท่านอ๋องสาม" จะเย็นชา เหยียบย่ำ หรือทำร้ายจิตใจนางเพียงใด เพียงเขาโยนเศษเสี้ยวความเมตตาให้ นางก็พร้อมจะลืมความเจ็บปวดแล้วว่ายกลับไปหาเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่วันหนึ่ง เมื่อความตายเฉียดกรายเข้ามา แล้วเขากลับเลือกช่วยสตรีอื่น
ปลาทองตัวนี้จึงได้เรียนรู้ที่จะ "จดจำ" ความแค้น และเมื่อนางเลิกเป็นปลาทอง บ่อเล็กๆ อย่างวังอ๋อง ก็ไม่ใช่ที่ของนางอีกต่อไป!