เวยเจียวเจียวคุณหนูหมอผียุค 1980

"นังหนูคนนี้มีดวงกินบ้านกินเมือง พกพาความซวยติดตัวมาตั้งแต่เกิด วิญญาณร้ายเลยตามมาด้วย"
สวีอันรีบผสมโรงทันที "จริงด้วยค่ะอาจารย์ ตั้งแต่แกกลับมา บ้านเราก็มีแต่เรื่องร้อน ๆ หนาว ๆ ลูกหลันก็ป่วย พ่อก็เจอผี ต้องเป็นเพราะแกแน่ ๆ นังตัวซวย"
เวยกู้หันขวับมามองลูกสาวด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "เจียวเจียวแกไปทำพิธีบ้าบออะไรมาหรือเปล่า สารภาพมานะ"
เจียวเจียววางถ้วยชาลงช้า ๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาอาจารย์หวังด้วยท่าทางสบาย ๆ
"อาจารย์บอกว่าหนูเป็นตัวซวยเหรอคะ" เธอถามยิ้ม ๆ
"ใช่ดวงชะตาเจ้ามันแข็งเกินไป ข่มพ่อข่มแม่ ต้องทำพิธีสะเดาะเคราะห์ใหญ่ ไม่งั้นบ้านนี้วอดวายแน่" อาจารย์หวังขู่ฟ่อ หวังจะเรียกค่าครูเพิ่ม
"เหรอคะ แต่หนูว่าอาจารย์ดูผิดไปหน่อยมั้งคะ" เจียวเจียวแสยะยิ้มเย็น
"ที่หนูเห็นน่ะ ไม่ใช่ปีศาจที่ตามหนูมาหรอก แต่มันเกาะอยู่บนหลังอาจารย์ต่างหาก"
"อะไรนะ" อาจารย์หวังชะงัก
"นั่นไงคะผู้หญิงท้องแก่ผมยาว เลือดท่วมตัว นั่งขี่คออาจารย์อยู่ เธอกำลังกระซิบถามว่า'ลูกของกูอยู่ไหน'"
เจียวเจียวดัดเสียงให้ทุ้มต่ำน่าขนลุก จ้องมองไปที่ว่างเปล่าบนไหล่อาจารย์หวังตาเขม็ง
ความจริงแล้วไม่มีผีผู้หญิงท้องแก่หรอก เธอแค่เอ่ยไปตามสัญชาตญาณ เพราะพวกหมอผีเก๊พวกนี้ มักจะมีชดากรรมเรื่องผู้หญิงไม่ก็เรื่องเงินโกงเขามาทั้งนั้น
แต่ดูเหมือนจะแทงหวยถูก เพราะหน้าของอาจารย์หวังซีดเผือดลงทันตาเห็น ขาสั่นพับ ๆ