ถ้าเราคิดถึงกันนานพอ

เธอทิ้งเขาไปอยู่กินกับชู้ ความรู้สึกเดียวที่เขาจะมีให้เธอคือชิงชัง
+++++++
ดวงตาคู่คมเฉี่ยวจดจ้องภาพเจ้าแก้มกลมอย่างพิจารณา เขาได้ยินเจ้าเด็กนี่เรียกสุดคะนึงว่าแม่นึง เจ้าอ้วนเป็นลูกของเธอกับชู้รัก
แต่ทำไม...ตาตี่ ๆ มีขี้แมลงวันจุดเล็ก ๆ ใต้ตาข้างซ้าย เครื่องหน้าแบบนี้มันคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน ชายหนุ่มครุ่นคิดว้าวุ่น
จังหวะนั้นรถหรูก็จอดนิ่งเพื่อรอสัญญาณไฟจราจร คนที่นั่งเบาะหลังจึงได้ทีเอื้อมมือไปสะกิดคนนั่งหลังพวงมาลัยทั้งยื่นสมาร์ตโฟนให้อีกฝ่ายดู
"มึงว่าเด็กนี่หน้าคุ้น ๆ ป่ะวะ"
"..." ธงชัยหลุบมองหน้าจอสมาร์ตโฟนอย่างพิจารณาก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าคู่สนทนา
"ครับ คุ้นมาก"
"ใช่กูก็ว่า คุ้นมากแต่แม่งนึกไม่ออกว่าเหมือนใคร" ปณิธานสำทับคำตอบของเลขานุการหนุ่มแต่พอเหลือบเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมาที่เขาก็พลันรู้สึกเก้อ
"มองอะไรวะ หน้ากูมีอะไร"
"ผมว่าถ้าเอาแก้มออกแล้วก็ผอมอีกหน่อยก็..."
"ก็อะไร! ทำไมมึงทำหน้างั้น" สายตาของคู่สนทนาทำให้ปณิธานร้อนรน เขาเอามือแตะหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล
"คุณไป๋ลองส่องกระจกดูก่อนครับ" ธงชัยหยิบกระจกสีชมพูที่ลูกสาวแอบหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเองให้เจ้านายหนุ่ม
"อะไรวะ" ปณิธานรับกระจกสไตล์หวานแหววมาส่องหน้าอย่างงง ๆ ดวงตาคู่คมเฉี่ยวมองคนหล่อในกระจกอย่างภาคภูมิแต่นี่ไม่ใช่เวลา หากพิจารณาให้ดีหน้าตาแบบนี้มันก็...
หนุ่มหล่อหันหน้าจอสมาร์ตโฟนไปทางกระจก วางโทรศัพท์ให้จออยู่ระนาบเดียวกับหน้าตัวเองเพื่อเปรียบเทียบ ถ้าตัดแก้มกลม ๆ นั่นออกก็หน้าเขาชัด ๆ จะว่าไปตอนสามขวบเขาก็แก้มยุ้ยเหมือนเจ้าเด็กนี่ เพ่งพิจารณาวูบหนึ่งหัวใจในอกสามศอกพลันโลดแรงหรือว่า...
"ฉิบหายล่ะ! รีบออกรถเลย ตามไปทางนั้น"
+++++++
ฝากพี่ไป๋กับยัยนึงด้วยนะคะ