จอมขมังเวทย์อย่างข้า...เหตุใดต้องมาเสียท่าให้กับอ๋องไร้ค่าด้วยเล่า

นางเคยเป็น ฮูหยินที่ถูกทิ้งให้ตายอย่างอนาถ ถูกหักหลัง ถูกเหยียบย่ำ ถูกตราหน้าว่าไร้ค่า
แม้กระทั่งความตาย… ยังไม่มีผู้ใดจดจำ
แต่สวรรค์กลับให้โอกาสอีกครั้ง เมื่อหยวนซิงอีลืมตาขึ้นมาในชาติใหม่ นางไม่เพียงกลับมาพร้อมความแค้น
“ชาติที่แล้วข้าตายเพราะความโง่ ชาตินี้… ข้าจะให้พวกเขาตายเพราะความจริง”
หญิงสาวหันกลับมามองเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย นางจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“นี่พวกเจ้าพากันมาหลอกหลอนข้าแม้กระทั่งในฝันทั้งครอบครัวเลยหรือนี่ เหตุใดถึงไม่ไปผุดไปเกิดเสีย”
“คุณแม่สามีเจ้าขา แต่ก่อนข้าคอยปรนนิบัติเจ้าอย่างดี ยอมให้เหยียบหัวข้าเล่นทุกเมื่อ วันนี้ขอเหมาคืนทีเดียวให้สาแก่ใจเถิด!”
เสียงตบกังวานดัง เพี้ยะ!!
“นี่เพื่อตอบแทนสองปีที่เจ้ากดขี่ข้า!”
ตบที่สอง ดังจนเสียงฟันหลุดกระแทกพื้น ดังกริ๊ก!
“กาลกิณีกระนั้นหรือ! ตัวกาลกิณีจะงดงามเท่าข้าได้อย่างไร ดูสภาพเจ้าตอนนี้เสียก่อน คางคกนั่งตอไม้ยังดูดีเสียกว่า!”
การกลับมาครั้งนี้หญิงสาวมาพร้อมอาคมไทยผสานพุทธคุณ ยันต์ปราบมาร เครื่องรางสะท้อนกรรม และกุมารน้อยปากจัดที่ชอบยิงมุกไม่ดูสถานการณ์
หยวนซิงอีหลับตาเพียงวูบเดียว มือเรียวเหยียดออกด้านหน้า นางว่าเสียงเบาแต่ก้องกังวาน
“นะ มะ พะ ทะ… แรงครูบาอาจารย์ ปัดเป่าสิ่งอัปมงคล”
ตลอดเส้นทางมุ่งสู่เมืองหลวง กลุ่มของหมิงเยว่เทียนและครอบครัว รวมถึงฮวาชิงเทียน ต้องประสบเหตุประหลาดชนิดที่ว่า เทพสามภพยังต้องส่ายหน้า ไม่ว่าจะเป็น
ถูกนกประหลาดบินเฉี่ยวลงมาตีลังกาถ่ายใส่ศีรษะ
ถูกลิงป่ากระโดดเข้ามาตบหัวเหมือนทวงหนี้
หรือแม้แต่ฝูงกระทิงป่าพุ่งชนราวกับเห็นศัตรูคู่แค้นเมื่อเจ็ดชาติก่อน
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวพิกลทั้งหมดกลับเกิดขึ้นเฉพาะกับคณะของตระกูลหมิงเท่านั้น ทำให้ผู้คนระหว่างทางพากันซุบซิบนินทาเป็นทอด ๆ
“นี่คงเป็นการลงทัณฑ์จากสวรรค์เป็นแน่แท้ สวรรค์ไม่โปรด ครอบครัวหมิงคงทำสิ่งใดผิดมหันต์!”
จากฮูหยินต่ำต้อย สู่องค์หญิงแคว้นหนาน ที่ทั้งราชสำนักต้องก้มศีรษะ
ศัตรูทีละคนถูกเปิดโปง
กรรมทีละชั้นย้อนคืน
แม่สามีปากดี? เจอยันต์สะท้อนวาจา
สตรีหน้าไหว้หลังหลอก? โดนเปิดโปงกลางงานเลี้ยง
แต่ในสมรภูมิแห่งอำนาจและอาคม กลับมีบุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามา…
สวีหวังเยี่ยน
บุรุษที่ไม่ถามถึงอดีต ไม่ซักไซ้บาดแผล เพียงยืนอยู่ข้างนางในวันที่นางอ่อนแรงที่สุด
เขาไม่ได้สัญญาว่าจะปกป้องนางจากทั้งใต้หล้า
แต่สัญญาว่า “ต่อให้ทั้งใต้หล้านี้ หันหลังให้เจ้า ข้าจะไม่ไปไหน”
บุรุษที่ดูนิ่งเหมือนหิน แต่พออยู่กับนาง กลับพ่ายแพ้ให้เกี๊ยวน้ำหนึ่งชามจน กินแล้วลุกไม่ขึ้น
“นี่มัน ! นี่มัน… ซุปที่รสชาติเหมือนบรรพชนทั้งเก้าที่คอยปัดเป่าความเหนื่อยล้าของข้า!!
โอ้สวรรค์! เห็ดหอมนี้… นุ่มราวกับเมฆวสันต์!!”
สามพี่น้องแคว้นหนานมองหน้ากันเงียบ ๆ อยากจะเอามือทาบหน้าอกด้วยกันทั้งหมด เขา…เขากินซุปหรือกินโอสถทิพย์กันแน่?

เรื่องนี้มีทั้ง
ฉากแก้แค้นจนสะใจ
ฉากตบหน้าศัตรูดังเพี๊ยะ
ฉากหัวเราะจนท้องแข็ง
และฉากดราม่าที่ทำให้คนอ่านต้องเงียบไปพักใหญ่
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของอาคม ไม่ใช่แค่การเอาคืนอย่างสะใจ
แต่คือเรื่องของสตรีผู้หนึ่งที่ต้องเรียนรู้ว่า การมีชีวิตต่อไป… เจ็บยิ่งกว่าการตาย
นิยายเรื่องนี้ไม่ได้สอนให้เป็นคนดี
แต่มันจะบอกคุณว่า
“คนเคยพัง ก็มีสิทธิ์หัวเราะเสียงดังได้เหมือนกัน”