โจ...ที่รัก (ชายรักชาย)

“ผมรักคุณโจนะครับ...”
ไม้บอก จ้องมาที่เขา
“มึง...หยุดบ้าได้แล้ว...กูเป็นผู้ชาย...มึงก็เป็น...ห๊ะหรือมึงไม่ใช่...”
พูดยังไม่จบประโยค ไม้สวนไว...ดูจะไม่สนคำพูดและท่าทีของเขาด้วยซ้ำ
“ความรักของผม...เริ่มต้นจากความสงสารครับ...ผมสงสารคุณโจ”
“มึงจะมาสงสารกูทำไม...ไอ้ขี้ข้า” ท้ายประโยคเน้นเสียงเน้นคำ
“ผมรู้ว่าคุณโจเหงา เพราะคุณโจไม่ใช่ลูกของคุณรดิส คุณโจไม่ได้รับความสนใจจากพี่ๆ น้องๆ คุณโจดูแตกต่าง คุณโจผิวดำทั้งตัว...และดูน่ากลัวใจสายตาของใครต่อใคร...รวมถึงบรรดาคนใช้ แต่ไม่ใช่ผม เพราะผมคิดว่าคุณโจหล่อ มีเสน่ห์ กลายเป็นว่าผมตกหลุมรักคุณโจในที่สุด...”
“ออกไป...อย่ามาพูดคำสกปรกๆ แบบนี้” เขาตะคอกลั่น เหลือกตาตาโตใส่ ตาขาวเบิกชัด...ตัดกับสีผิว
ดำบนดวงหน้า...ดวงหน้าที่มีจมูกโด่งเด่น และริมฝีปากหนา
“ลองก่อนนะครับ...บางทีคุณโจอาจจะติดใจก็
ได้”
“ลองอะไร...ไม่โว้ย ถ้าไม่อยากเจ็บตัว...ออกไป” เขาชี้นิ้วสั่ง
“ให้ผมได้ทำให้คุณโจมีความสุขเถอะนะครับ” ยังคงเสนอและร้องขอ “รับรองว่าคุณโจจะไม่ผิดหวังเลยสักนิด”
“ไอ้สวะ...” โจเหลือกตาด่าอย่างโมโหร้าย “มึงพูดไม่เข้าใจหรือยังไงวะ”
“ได้โปรดเถอะนะครับคุณโจ” สีหน้าและน้ำเสียง เว้าวอนร้องขอ
“โอเค...ได้...กูจะโปรดมึง”
ยิ้มคนฟังกว้างขึ้น...ความสมหวังวิบวับในประกายตา...ก่อนที่โจจะหักมุม
“แต่จะโปรดด้วยการโทรเรียกคนให้มาลากตัวมึงออกไปจากห้องของกู ไม่สิ...ออกไปจากคฤหาสน์วสุรมย์พิทักษ์นี้เลย”
เขาหันหลังกลับอีกครั้ง...ตั้งใจจะไปยังโทรศัพท์
ตั้งโต๊ะในห้อง...เพื่อทำอย่างที่ปากขู่ แต่ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายวิ่งมาสวมกอดจากทางด้านหลัง
ไม่ได้กอดธรรมดา...หากแต่มือหนึ่งนั้นคว้ามาที่เป้ากางเกงของเขา
“ใช้มันกับผมนะครับ แล้วผมจะไม่ได้เรียกร้อง
อะไรเลย ทรัพย์สินเงินทอง ความรับผิดชอบอะไร ไม่ต้องเลย...ขอแค่คุณโจกรุณา จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แค่เราสองเท่านั้น แล้วคุณโจมีความสุข...และเรียกใช้ผมเมื่อไหร่ก็ได้…คุณโจเคยผิดหวังจากผู้หญิงมา...ไม่ใช่เหรอครับ เปิดใจนะครับ แล้วเชื่อเถอะว่า...เมื่อคุณโจได้ลองกับผมแล้ว คุณโจจะไม่ผิดหวังเลย”
เขาแกะมือ แล้วหันหลังกลับ...ผลักไม้ให้ออกห่างจากกายอีกครั้ง พร้อมเสียงดัง
“หยุดความวิปริตของมึงได้แล้ว”