หลินเสี่ยวเยว่ทะลุมิติมาในยุค 80 พาครอบครัวร่ำรวย

"ออกมาได้แล้วเหรอ นึกว่าตายคาห้องไปแล้วเสียอีก" ย่าหลินตวาดเสียงแหลม "ไปตักน้ำ แล้วก็ไปซักผ้าเดี๋ยวนี้ หมูในเล้าก็ยังไม่ได้กินข้าว แกจะขี้เกียจไปถึงไหน"
เหนียงซื่อผู้เป็นแม่รีบวิงวอนเสียงสั่น "คุณแม่คะ เสี่ยวเยว่เพิ่งจะฟื้นไข้ ให้นางพักอีกสักหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวงานพวกนั้นฉันทำเอง"
"หุบปากไปเลยนะสะใภ้สารเลว" ย่าหลินหันมาแว้ดใส่
"หล่อนเองก็เหมือนกัน วันๆ เอาแต่โอ๋ลูกจนเสียคน งานการในไร่ไม่ไปทำ คิดจะเกาะลูกชายคนโตฉันกินหรือไง"
ถ้าเป็นหลินเสี่ยวเยว่คนเดิมคงยืนก้มหน้าร้องไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่สำหรับหลินเสี่ยวเยว่คนนี้ มันเป็นเพียงคำพูดไร้สาระของคนแก่เห็นแก่ตัว
เธอเดินเข้าไปบังหน้าแม่ของเธอไว้ แล้วจ้องตาย่าหลินกลับอย่างไม่เกรงกลัว
"ย่าจะให้หนูทำงานก็ได้ แต่หนูขอข้าวกินก่อน" เสี่ยวเยว่พูดเสียงเรียบ
"ตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนถึงเช้านี้ ข้าวยังไม่ตกถึงท้องหนูสักเม็ด คนนะไม่ใช่ควาย จะให้ไถนาโดยไม่กินหญ้าได้ยังไง"