เมียในปกครอง

มุกกมล...หญิงสาววัยสิบเก้าที่เติบโตขึ้นมาพร้อมกับความเกลียดชังของผู้ปกครอง เธอรักเขา มีแต่เขาในขณะที่อีกฝ่ายเลี้ยงเธอไว้เพื่อรอวันแก้แค้น

ทุกครั้งที่เขาใจร้ายใส่เธอตั้งคำถามเสมอว่าเพราะอะไร ภาสกรไม่บอกว่าความผิดของเธอคืออะไรแต่เลือกที่จะทารุณหัวใจดวงน้อยจนบอบช้ำ ส่วนเธอเองก็ทำได้เพียงยอมรับความเจ็บปวดที่เขาหยิบยืื่น ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะอ้อนวอนหรือร้องขอความเห็นใจด้วยซ้ำ



มุกกมล

"เบ่งอีกค่ะ! เบ่งยาวๆคุณแม่!"

"อื้อออออ!!"

"มาแล้วๆ คุณแม่เบ่งเรื่อยๆค่ะ!"

หญิงสาวกลั้นใจแล้วเบ่งอีกครั้งซึ่งเป็นแรงเฮือกสุดท้ายของเธอ และมันก็สำเร็จเพราะหลังจากนั้นมุกกมลก็ได้ยินเสียงทารกน้อยแผดจ้าลั่นห้อง

แง! แง! แง!

"ผู้ชายนะคะ เวลา 21:45 น."

น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มไหลลงเปียกหมอนะเมื่อรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นแม่แล้วอย่างสมบูรณ์ เธอผ่านความเจ็บปวดและทรมานอย่างแสนสาหัสมาได้แล้ว ช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง มุกกมลก้าวข้ามมันมาเพียงลำพัง

แง! แง! แง!

"ดูสิคะคุณแม่ ดูออกหรือยังว่าน้องหน้าเหมือนใคร"

พยาบาลสาวเอ่ยถามอย่างต้องการให้ผ่อนคลาย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคำถามนั้นกระแทกใจมุกกมลอย่างแรง เพราะตอนนี้สองตาของเธอมืดบอดเสียแล้ว จึงไม่มีโอกาสได้ชื่นชมความน่าเอ็นดูของลูกอย่างที่เคยตั้งใจ

"...ฮึก...หนูมองไม่เห็นหรอกค่ะ...ฮึก..."

"คะ?"

"หนู...ฮึก...ตาบอดค่ะ"



ภาสกร

"ในถุงนั่นอะไร!"

พอเขาถามเธอก็กระชับอ้อมแขนกอดถุงกระดาษแน่นขึ้น ซึ่งนั่นไม่มีผลเพราะเขากระชากมันไปทันทีโดยไม่รอให้เธอตอบ

"คุณเฟย...ฮึก...คืนให้หนูเถอะนะคะ..."

มุกกมลทิ้งตัวคุกเข่าลงบนพื้นเพื่ออ้อนวอนเขา แต่ใบหน้าที่นองน้ำตาไม่ได้ทำให้ภาสกรใจอ่อนเลย

"ฉันจะบอกอะไรให้นะมุกกมล รูปพวกนี้ดูไปก็ปวดใจเปล่าๆเพราะเธอไม่มีโอกาสนั้น ส่วนหนังสือฯนิยายเพ้อเจ้อพวกนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะเอาเวลาไปทุ่มเท"

"แต่...ฮึก...มันคือความสุขเดียวของหนูนะคะ...ฮึก...ได้โปรดคืนให้หนูเถอะนะคะ"

"ความสุขงั้นเหรอ"

ชายหนุ่มยิ้มเย็นในแววตาฉายแววชั่วร้ายจนน่าขนลุก

แควก!!!

"ฮือๆ...อย่าค่ะ!"

แควก!!!

กระดาษที่ถูกฉีกเป็นริ้วหล่นลงบนพื้นโดยที่มุกกมลทำได้แค่มอง หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนถูกบีบคั้นจนแหลกละเอียด

"เพราะมันเป็นความสุขของเธอเลยต้องถูกทำลาย ฉันเคยบอกแล้วไงว่าเธอมีความสุขไม่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต!"