ว่าด้วยเรื่องการปรนนิบัติสามีให้อยู่หมัด

ปรนนิบัติพัดวีหวังเพียงเศษเสี้ยวความเมตตา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือแผ่นหลังที่เย็นชาและการเมินเฉย

...

"ออกไป! อย่ามายืนเกะกะขวางหูขวางตาข้าอีก ไปให้พ้น!"

คำไล่นั้นเปรียบเสมือนคมมีดที่กรีดเฉือนหัวใจดวงน้อยจนยับเยิน นางเม้มริมฝีปากแน่นจนห่อเลือด ขอบตาร้อนผ่าวไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาจนภาพตรงหน้าพร่ามัว นางเจ็บมือกาย แต่เจ็บที่ใจนั้นหนักหนาสาหัสกว่าร้อยเท่าพันทวี

สรุปแล้วในสายตาของเขา นางมีค่าน้อยกว่ากระดาษแผ่นหนึ่งเสียอีกหรือ