เกลียดข้ารึ ตายเสียสิ

คำโปรย...
เดิมพันรัก ด้วยชีวี ที่ต่ำต้อย เฝ้าตามตื้อ ใจละห้อย มิถอยหนี ท่านผลักไส ลงบึงบัว สิ้นปรานี ปลิดชีวี ข้าให้ตาย ใต้โคลนตม
ฟื้นจากตาย คล้ายลืมเลือน สิ้นทุกสิ่ง สตรีร้าย กลายเป็นหญิง ที่ขื่นขม หากท่านรัก ข้าคนใหม่ ใจระงม ก็จงจม ในเล่ห์ร้าย... ให้ตายตาม

"หนึ่งชีวิตที่มอบให้... แลกมาด้วยความเกลียดชัง" นางตื้อเขาจนตัวตาย เขาผลักนางจนเกือบสิ้นใจ เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ความทรงจำที่หายไปกลายเป็นเกมเดิมพันบทใหม่ สตรีร้ายกาจคนเดิมหายไป เหลือเพียง 'นางมารร้ายในคราบดอกบัวขาว' "เกลียดข้ารึ? ตายเสียสิ... แต่ถ้าท่านไม่ตาย ก็จงก้มกราบเป็นทาสรักของข้าไปตลอดชีวิต!"
เมื่อความรักที่มอบให้ถูกตราหน้าว่าเป็นเพียงความน่ารำคาญ 'เซี่ยเยี่ยนเฟย' จึงขอจบชีวิตลงใต้บึงบัวลึก แต่ปาฏิหาริย์กลับพานางคืนมาจากปรโลกพร้อมความว่างเปล่าในหัวใจเท่านั้น

ติดตามได้ในนิยายเล่มนี้ค่ะ

"จื่อเหวียน! ท่านอยู่นี่เองหรือเจ้าคะ ข้าตามหาตั้งนาน!"
หลี่อิงอิง คู่หมั้นของจื่อเหวียน เดินนวยนาดเข้ามาในชุดสีสันฉูดฉาด นางจ้องมองเยี่ยนเฟยด้วยสายตาจิกกัดทันทีที่เห็น "อ้าว! คุณหนูเซี่ย ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ? ข้านึกว่าท่านจะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดกาลเสียอีก แหม... ตกน้ำไปแค่แป๊บเดียว ทำเป็นสำออยนอนซมเสียหลายวัน"
เยี่ยนเฟยสะดุ้งเล็กน้อย นางมองสตรีผู้มาใหม่ด้วยความไม่เข้าใจ "ท่านคือ..."
"อย่ามาแกล้งจำข้าไม่ได้นะเยี่ยนเฟย! มุกเดิมๆ ของเจ้านี่มันช่างน่าเบื่อ" อิงอิงหัวเราะเยาะ "จื่อเหวียนเจ้าคะ ไปเดินเล่นกับอิงอิงดีกว่า อย่าไปเสียเวลากับสตรีที่ชอบเรียกร้องความสนใจคนนี้เลย"
จื่อเหวียนขมวดคิ้วแน่น เขาเห็นเยี่ยนเฟยตัวสั่นน้อยๆ นางก้มหน้าลงเหมือนคนทำความผิด ความรู้สึกปกป้องพุ่งพล่านขึ้นมาในอกจื่อเหวียนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"อิงอิง! รักษามารยาทด้วย เยี่ยนเฟยนางความจำเสื่อมจริงๆ" จื่อเหวียนเอ่ยเสียงเย็น "และอีกอย่าง... ยามนี้นางคือแขกของตระกูลหรง เจ้าไม่ควรพูดจาเช่นนี้"
"จื่อเหวียน! ท่านเข้าข้างนางหรือ?"
อิงอิงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
เยี่ยนเฟยเงยหน้าขึ้นมองจื่อเหวียนด้วยแววตาซาบซึ้ง นางค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะแขนเสื้อของเขาเบาๆ เหมือนที่นางเคยทำในอดีต แต่ครั้งนี้มันกลับเต็มไปด้วยความนอบน้อม "พี่จื่อเหวียน... อย่าทะเลาะกันเพราะข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าคงไปทำความเดือดร้อนให้พี่สาวท่านนี้ไว้มาก ข้าต้องขออภัยท่านด้วยนะเจ้าคะพี่สาว"
คำว่า 'พี่สาว' และกิริยาที่อ่อนน้อมของเยี่ยนเฟยทำให้หลี่อิงอิงถึงกับยืนค้างไปไม่ถูก ส่วนจื่อเหวียนกลับใจสั่นรัว เขาจ้องมองมือน้อยๆ ที่จับแขนเสื้อเขาไว้... สัมผัสเดิม แต่ความรู้สึกกลับต่างไปโดยสิ้นเชิง
เกลียดนางหรือ? ไม่... ตอนนี้เขาไม่ได้เกลียดนางเลยสักนิด แต่เขากำลังหวาดกลัว... กลัวว่าวันหนึ่งนางจะจำทุกอย่างได้ และจะเกลียดเขาที่เคยทำร้ายนางอย่างแสนสาหัส