พลั้งรักคุณหมอแสนร้าย

เตวิชญ์ชะงักไปเล็กน้อย
รอยยิ้มที่เคยอ่อนโยนคล้ายจางหายไปชั่วขณะ
ไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะจู่ ๆ เขากลายเป็นฝ่ายที่ถูกผลัก ถูกปฏิเสธ ถูก "ฟันแล้วทิ้ง" แบบไม่ทันตั้งตัวเขาสูดลมเข้าปอดทีหนึ่ง
ส่ายหน้าช้า ๆ อย่างคนที่ไม่อยากยอมรับคำพูดนั้นเลยสักนิด
"นี่คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ เหรอ"
เสียงทุ้มของเขากดต่ำกว่าเดิม
ไม่ดัง ไม่แข็งแต่เจ็บกว่าแทน
เขามองเธอเหมือนกำลังถามว่า ทำไมถึงตัดเขาทิ้งง่ายนัก
ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายรู้สึกมาก่อนจะทันระวังใจตัวเองด้วยซ้ำ
เตวิชนิ่งไปนานกว่าที่ควร
เหมือนคำพูดของเพียงฝันกระแทกเข้ากลางอกแรงเกินกว่าจะตั้งรับทัน
นี่เป็นครั้งแรก
ครั้งแรกที่ผู้หญิงที่เขานอนด้วยเลือกจะตัดเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาเคยคิดเสมอว่า
ผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์……คือสิ่งต้องห้าม
เพราะหลังจากนั้น พวกเธอมักจะร้องไห้ ขอให้เขารับผิดชอบ
บางคนถึงขั้นขู่ บางคนยึดติด
ทำให้เขาไม่เคยคิดจะเฉียดเข้าไปใกล้ใครแบบนั้นอีก
แต่เพียงฝัน กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
เธอเป็นฝ่ายบอกให้ลืมเป็นฝ่ายปิดประตู
เป็นฝ่ายผลักเขาออกไปเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน "ไม่มีความหมายอะไรเลย"
ความรู้สึกสะเทือนใจที่แล่นขึ้นมามันไม่ใช่ความโมโห
แต่เป็นความรู้สึกสูญเสียบางอย่างที่เขายังอธิบายไม่ได้