วิศวะหมาเด็กมันร้าย

"นายเรียกฉันว่าอะไรนะ"

"เรียกเจ๊ไง ก็อยากเป็นพี่ผมไม่ใช่หรือ ผมก็จะเรียกเจ๊ แต่ถ้ายอมให้ผมเป็นผัวล่ะก็ ผมจะเรียก...ที่รัก"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ชายหนุ่มรูปร่างสูง หุ่นดี หน้าตาหล่อเหลาที่ตามจีบเธอในผับอยู่หลายคืน จนวันที่เขาไปส่งเธอที่คอนโด

"เข้าไปดื่มกาแฟก่อนไหมคะ"

เพราะกลัวคนเมาจะขับรถต่อไม่ไหว เธอเอ่ยถามด้วยความหวังดี

และความหวังดีนั้นก็ทำเธอเสียหน้าไม่น้อย เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น เธอเจอเขาอีกครั้งในฐานะเด็กฝึกงานในแผนกที่เธอต้องดูแลอย่างปฏิเสธไม่ได้

เขตแดน โสภณภัทรกุล หรือ เขต นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ปี 4 แถมเขายังพ่วงตำแหน่งน้องชายท่านประธานบริษัทมาด้วย

"เมื่อเช้าคุณยังไม่ตอบไลน์ผมเลย"

นั่นกลับเป็นประโยคแรกที่ไอ้เด็กฝึกงานเอ่ยถามเธอ นึกถึงตอนนั้นก็เพราะเธอมัวแต่คุยกับเพื่อนจนลืมตอบ และแอบนึกดีใจที่ไม่ได้ตอบไม่อย่างนั้นคงจะเสียฟอร์มมากกว่านี้แน่ ที่ถูกเด็กหลอกจีบได้

"ทำไมฉันต้องตอบด้วย"

"โห ทำไมเย็นชาจัง เมื่อคืนเรายังดูเข้ากันได้ดีไม่ใช่หรือ"

"พูดจาน่าเกลียดให้มันน้อยๆ หน่อย"

ใครจะคิดว่าไอ้เด็กนี่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย และต่อจากนี้ไปชีวิตอันแสนสงบสุขของเธอคงจะวุ่นวายประสาทเสียกับไอ้คำพูดหมาหยอกไก่ แถมยังเป็น…หมาเด็ก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'ผมอยากให้บุษเลิกกับไอ้เขต พ่อกับแม่ผมจะส่งมันไปเรียนต่อเมืองนอก ผมไม่อยากให้มันทิ้งอนาคต ทิ้งโอกาส มันบอกว่ามันจะไม่ไปมันจะอยู่กับคุณ แต่ถ้ามันไม่ไปเรียนต่อพ่อกับแม่คงต้องหาวิธีจัดการ ผมไม่อยากให้คุณเดือดร้อน แต่ถ้าไอ้เขตมันเรียนจบกลับมาทำงานเป็นผู้เป็นคน ถึงเวลานั้นถ้าคุณจะคบกับมัน ผมก็จะไม่ห้าม'

คำพูดยืดยาวของเขมวัฒน์ยังก้องหูอยู่ทุกคำ แต่เธอจำคำตอบสั้นๆ ของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารับปากเขาไปด้วยคำไหน หรือแม้แต่ระยะเวลาที่ต่อรองกันไว้

ตอนที่เจ้านายเธอหอบเอกสารโพรเจกต์เชียงรายมาให้ถึงล็อบบี้คอนโด พร้อมคำสั่งให้เธอไปดูไซต์งานที่นั่น…ในฐานะเจ้านาย

แต่ในฐานะพี่ชาย…เขมวัฒน์ขอร้องให้เธอเลิกคบกับน้องชายเขาเพื่ออนาคต

เธอจึงหวังว่าระยะทางที่ห่างไกลจะทำให้เวลาของเราค่อยๆ ห่างกัน และเมื่อถึงวันที่เหมาะสม

เธอจะบอกเลิกกับเขา…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ฝากเป็นกำลังใจให้ไอ้หมาเด็กด้วยนะคะ (จบดี ไม่มีนอกกายนอกใจ)
iOS แนะนำซื้อผ่านเว็บไซต์จะได้ราคาถูกกว่าค่ะ