ยั้งใจไม่ให้รัก

เพราะแรงเสน่หา? เขาที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะและผู้ชายที่อยู่เหนือผู้อื่นนับร้อยนับพันถึงกับยอมยื่นข้อเสนอโง่ๆ เพียงเพื่อผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ให้เธอมาเป็นของเขา ให้เธอตกหลุมรักเขา ให้เธออยู่กับเขาตลอดไป

“คุณ!...”
“ผมควบคุมมันไม่ได้”
สุดความสามารถของเขาแล้วจริงๆ ชายหนุ่มพึมพำหัวเสียในใจก่อนจะหรี่ตามองหญิงสาวที่เริ่มหอบหายใจกระชั้นเพราะความกลัว เธอเงยหน้ามองเขาแต่คงมองไม่เห็นหน้าของเขาอยู่ดี ริมฝีปากเล็กของเขาอ้าหอบหายใจตื่นกลัว แต่เขากลับมองมันเป็นความเย้ายวนใจยากจะหักห้ามการกระทำบุ่มบ่าม
“หลับตา” เขากระซิบข้างหูเล็ก เม้มกัดติ่งหูแดงซ่านนั้นเบาๆ แต่กลับทำให้เรือนกายเล็กสั่นระริกราวกับหนาวสั่น
“ผมบอกให้หลับตา” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังอยู่ปลายจมูกเธอได้กลิ่นลมหายใจร้อนเหมือนไฟเผาจากเขา ตอนที่ปากนั้นทาบทับลงมาเรือนกายของเธอสั่นระริกตอบรับทันที แม้กระทั้งนัยน์ตายังหลับลงอัตโนมัติ จูบของเขาสร้างความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจนัก หัวใจเกร็งกระตุก เรียวขาของเธอสั่นระริก พยายามผลักไสเขาแต่ไม่เป็นผล ครางเสียงสำลักอยู่ในลำคอ
“ฉัน...”
ชายหนุ่มปรือตา หน้าของเธอแดงก่ำ ดูน่ารักใคร่ปนเวทนาสงสารแต่เขากลับไม่หยุดการกระทำ ยังคงปลุกเร่าเธอด้วยความเอาแต่ใจท่าเดียว
เธออุทานตกใจเมื่อมือหนาคว้าเอวเธอรุนแรงบีบบังคับให้เธอต้องลุกขึ้นยืนทั้งที่ขาสั่นระริก เขาผลักให้เธอนอนแนบหน้าลงกับโต๊ะทำงานตัวเขื่องเย็นเยียบเมื่อเทียบกับร่างกายแกร่งของเขา
“นอนนิ่งๆ” ว่าพร้อมกับถอดเข็มขัดจากเอวสอบหนาด้วยทีท่าเร่งร้อนผิดจากปรกติ การกระทำนั้นแม้เธอจะมองไม่เห็นแต่เธอก็กลัวปะปนกับตื่นเต้นสุดระงับ
“คุณจะทำอะไรน่ะ จะตีฉันด้วยเข็มขัดเหรอ” คำพูดของเธอทำให้เขาหัวเราะ ใช่ พันธกานต์คนนั้นหัวเราะออกมาจริงๆ มันแฝงไปด้วยความขบขันเอ็นดูในตัวของหญิงสาวที่แม้จะหวาดระแวงการกระทำของเขาแต่เธอก็ยังนอนแนบหน้ากับโต๊ะทำงานด้วยท่าทางเชื่องราวกับสัตว์ที่ถูกฝึกมาอย่างดี
“ผมไม่ทำให้คุณเจ็บหรอก เชื่อสิ” หญิงสาวเบาใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อเข็มขัดนั้นเพียงผูกมัดข้อมือเล็กทั้งสองไว้หลวมๆ แต่ดิ้นไม่หลุด เขาไม่ทำให้เธอเจ็บจริงดังปากว่า แต่ก็ไม่แน่หรอก
“ผู้หญิงที่คุณนอนด้วยต้องถูกมัดแบบนี้เสมอเหรอ”
“...เปล่า แค่คุณคนเดียวเท่านั้น”