ช่างหัวบทนิยาย ฉันนางร้ายขอลี้ภัยไปเป็นปลาเค็ม เล่ม 1

บทคนจะดวงซวย
อยู่ดีๆ ก็ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายนิยายที่ตายเพราะไปขวางทางรักพระนาง
แม้กระเสือกกระสนเปลี่ยนบทหนีพ้นความตาย
กลับยังถูกบีบให้ต้องใช้มิติวิเศษพาสามีโง่สู้กับอุทกภัยครั้งใหญ่ในปี 30
บทเวรเอ๊ย! แค่เขียนให้นางร้ายมีชีวิตสุขสบายเหมือนตัวละครอื่นบ้าง มันจะตายรึไง!
...
จุ๊บ!
"หานอี้ นายทำอะไรน่ะ!"
ขนาดยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้เขาพูดเรื่องน่าอายออกมา หานอี้ยังจูบเลียกลางฝ่ามือเธอไม่ต่างจากลูกหมาตัวน้อยอ้อนเจ้าของ
ไป๋เฉียนเฉียนสะดุ้งโหยง ชักมือกระโดดหนีลงเตียง
เพราะเพิ่งตื่นและลุกเร็วเกินไป เธอจึงหน้ามืดซวนเซจะล้ม ดีที่หานอี้ที่นั่งกะพริบตาแสดงออกถึงความงุนงง ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไร ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกไปรั้งตัวเธอเอาไว้
ร่างเล็กเอวบางโอบรอบได้ด้วยมือเดียวของไป๋เฉียนเฉียน พลันเซล้มลงนั่งบนตักของหานอี้
"เฉียนเฉียนไม่เป็นไรนะ"
หานอี้ขมวดคิ้วลนลานถาม ไม่ได้ใส่ใจเลยว่ามือนุ่มนิ่มของไป๋เฉียนเฉียนตกลงตรงกล้ามทองแปดลอนของตัวเอง และเผลอลูบไล้เบา ๆ ไปทีหนึ่งราวกับมีความนึกคิดเป็นของตัวเอง
"ไม่เป็นไร ฉัน...ฉันหิวแล้ว พวกเราออกไปข้างนอกกันเถอะ"
คำถามใสซื่อที่เจือไปด้วยความห่วงใยของคนโง่ตัวโต ทำให้ไป๋เฉียนเฉียนที่เมากล้ามท้องของเขาจนเผลอมือไม้ซุกซน หลอกกินเต้าหู้ด้วยการลูบเล่นไปทีหนึ่ง อายแทบแทรกแผ่นดินหนี
จะต้องเป็นเพราะชาติก่อนเธอเป็นโสดจนตายแน่ ๆ ถึงได้ต้านทานกล้ามท้องแน่น ๆ ของเจ้าเด็กนี่ไม่ไหว
น่าอาย... น่าอายเกินไปแล้ว!
"อาอี้พาเฉียนเฉียนไปเอง"
สามีที่ดี จะปล่อยให้ภรรยาหิวไม่ได้!
หานอี้รีบแบกไป๋เฉียนเฉียนขึ้นนั่งบนแขนแข็งแรงของตัวเอง อุ้มพาเธอออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามปราม