แม่ทัพปีศาจผู้นี้สตรีไหนอยากได้ก็เอาไปเถอะ!

คำโปรย
แม่ทัพชั่วผู้นี้ทั้งที่ข้ายอมปล่อยมือแล้ว เหตุใดถึงยังตามตื้อนางไม่เลิก ก็บอกแล้วว่านางจะหาบุรุษอื่นทำสามี! กริ๊ด ปล่อยข้า!

บทนำ
ในชาติก่อน หลัวอันถิงเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ฮูหยินผู้เฒ่าเว่ยรับไว้ด้วยความเวทนา นางไม่คิดเลยว่าการได้เข้าไปอยู่ในจวนเว่ย จะกลายเป็นการผูกพันชะตาชีวิตกับบุรุษผู้หนึ่งจนตาย
เว่ยเทียนอี้หลานชายเพียงคนเดียวของฮูหยินผู้เฒ่า เขาเย็นชาและยากจะคาดเดา เขากำพร้าพ่อแม่เช่นเดียวกับนาง ฮูหยินผู้เฒ่าคิดว่าพวกเขาน่าจะเข้าใจกันได้ดี แต่ความเข้าใจนั้น...มีเพียงในใจของหลัวอันถิงฝ่ายเดียว
จากเด็กสาวตัวน้อยที่คอยตามดูแลพี่ชายต่างสกุล กลายเป็นสตรีวัยแรกรุ่นที่ใจสั่นทุกครั้งเมื่อสบตาเขา ทว่าในสายตาของเว่ยเทียนอี้นางก็เป็นเพียงเงาจาง ๆ หลังม่านเรือน
วันที่เขาพลาดพลั้งต่อนาง เป็นวันที่หัวใจนางพังยับเยิน เขาให้เพียงความใคร่...แต่ไม่เคยให้หัวใจ แม้เขาจะแวะเวียนมาหานางไม่ขาด แต่ยามต้องหมั้นหมายกับบุตรสาวเสนาบดีหม่า เขากลับไม่ลังเลแม้ครึ่งคำ
หลัวอันถิงรู้ดีว่านางเป็นเพียงสตรีในเงา แต่หัวใจกลับยังเฝ้าหวังว่าสักวันเขาจะมองเห็นนางบ้าง
จนกระทั่งวันที่ปลายธนูมุ่งตรงมาหาเขา...ร่างของนางกลับพุ่งเข้าขวางโดยไม่ทันคิด
เลือดอุ่นไหลริน มือแกร่งของแม่ทัพปีศาจรับร่างนางไว้แนบอก เสียงเขาสั่นพร่าครั้งแรกในชีวิตแต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว
เมื่อฟื้นขึ้นอีกครั้ง หลัวอันถิงกลับย้อนคืนสู่วัยเยาว์ ครั้งนี้... สตรีไหนอยากได้เขา ก็เอาไปเถอะนางพอแล้ว

"เพี๊ยะ!"

ดวงตาหลัวอันถิงเบิกกว้างเสียงที่นางปัดมือเขาทิ้งยังก้องกังวานอยู่ในหู อาการเจ็บแปลบผ่านปลายนิ้วมือย้ำชัดว่าเมื่อครู่นางออกแรงไปไม่น้อย

ความเงียบสงัดกลืนกินบรรยากาศโดยรอบ สีหน้าของเว่ยเทียนอี้ยามนี้เปลี่ยนกลับเป็นเรียบเฉยเย็นชาเสียยิ่งกว่าธารน้ำแข็ง นัยน์ตาดำเข้มลึกบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ท่านแม่ทัพใหญ่กำลังมีโทสะมากเพียงใด

หลัวอันถิงก้าวถอยหลังก้มหน้าลงหลบหลีกดวงตาคมราวมีดแหลมจับจ้องลงมา นางรู้นิสัยเขาดีว่าตอนไหนรุกหรือตอนไหนควรถอย

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าแค่ตกใจไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะยื่นมือมา ถึงอย่างนั้นข้าก็คิดว่าคงต้องเอ่ยกับท่านให้ชัด ตัวข้าในตอนนี้กลายเป็นสตรีเต็มวัย หาใช่เด็กสาวในวันวานที่ใกล้ชิดกับพี่ชายร่วมจวนได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงความเหมาะสม หวังว่าครั้งหน้าท่านแม่ทัพจะระวังกิริยากับข้ามากกว่านี้"
แม้จะก้มหน้าแต่น้ำเสียงของอันถิงเต็มไปด้วยความหนักแน่น คิดหลีกห่างจากเขาจริง ๆ หาใช่อย่างที่อีกคนคิด มีหรือนางจะดูไม่ออกว่าเขาคิดว่านางแสร้งถอยเพื่อจับ ซึ่งนางก็เคยทำไปครั้งสองครั้ง ถึงภายหลังนางจะทนไม่ไหวกลับไปหาเขาจริง ๆ ก็เถอะ

ฝ่าเท้าหนาก้าวหนึ่งครั้งถึงตัวคน ดึงร่างเล็กกระแทกเข้ากับแผงอกก่อนยกนางอุ้มด้วยแขนข้างเดียวทำให้ใบหน้าของนางอยู่ในระดับเดียวกัน อีกมือหนึ่งยังจับปลายคางของนางไว้มั่นไม่ให้เบือนหนี ใกล้ชิดจนปลายจมูกทั้งสองปัดป่ายสร้างความปรวนแปรในอกของคนทั้งคู่ไม่น้อย

"หลัว อัน ถิง เจ้าคงลืมไปว่าที่นี่คือจวนเว่ย และเจ้ายังเป็นคนของตระกูลเว่ย ทุกสิ่งในจวนนี้ไม่เว้นแม้แต่ก้อนกรวด ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสมบัติของข้า เจ้าเองก็เช่นกัน" เว่ยเทียนอี้เหยียดยิ้มเย็น ต่อให้หลัวอันถิงใช้แรงทั้งหมดขัดขืนดีดดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมเพียงไร สำหรับเขาเรี่ยวแรงเท่านี้ไม่ได้ต่างจากลูกแมวตัวน้อย ๆ ตัวหนึ่ง

แล้วเขากลายเป็นพี่ชายนางตั้งแต่เมื่อใดกัน!

"ทุกสิ่งในจวนตระกลูเว่ยแห่งนี้ย่อมเป็นของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ ยก เว้น ข้า" อันถิงหยุดดิ้นให้เหนื่อยเปล่า นางสบตาโต้ตอบตอกย้ำให้ชัดเจน

"ไม่ ยก เว้น คุณหนูเว่ย"

ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยน่า

มงลงค่ะฟินง่ะฝากติดตามผลงานด้วยน้า


นามปากกา 飛珍 หงเฟยเจิน