Please โปรดอย่าทิ้งกัน

หวงเหมือนพิทบลู พอถามเป็นอะไรกัน ‘พี่น้อง‘ ตอนมีไม่รักษาไล่ทุกวัน บอกว่าเบื่อ พอไปจริงร้องเหมือนหมาถูกน้ำร้อนลวก
คนน้องยอมให้ทุกอย่างเพราะรัก คนพี่เพราะคุ้นเคยที่ต้องได้รับความรักเลยไม่เคยเห็นคุณค่าของมัน
เพราะยอมมากเกินไป เพราะรักมากเกินไป เพราะห่วงมากเกินไป ให้ความรักกับอีกคนจนเคยตัว ไม่เห็นค่าจนกระทั่งวันที่ต้องเสียมันไป
เพราะใกล้กันจนดูแคลน คิดว่าหันมาเมื่อไหร่ก็เจอ จนกระทั่งวันนึงคนอย่างเสี่ยณัชก็ได้รู้ตัว ว่าไอ้คนที่หันมาเมื่อไหร่ก็เจอได้หายไปแล้ว
โวยวายเหมือนคนบ้า ทวงคืนทุกทาง แต่เธอก็หมางเมิน จนเขาได้แต่ตั้งคำถามว่า เธอเปลี่ยนไป หรือใครกันที่เปลี่ยนเธอ
"พี่ยอมทุกอย่างแล้วโปรดกลับมาเถอะนะ"
"ไม่ค่ะ โปรดไม่มีวันกลับไปหาคนแบบนี้ กว่าจะหลุดพ้นได้เสียน้ำตาตั้งเท่าไหร่ ตอนมีไม่เคยเห็นค่า มาเห็นค่ากันตอนนี้มันสายไปแล้วค่ะพี่ณัชชา"
ได้เวลาที่คนอย่างคนโปรดจะกลับมาเป็นตัวเอง เหมือนอย่างที่เคยเป็น ไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนหวาน เหมือนอย่างที่คนอย่างณัชชาชอบ ไม่ใช่ผู้หญิงจนๆอย่างที่ณัชชาคิด แม้อยากจะได้คืนเธอก็เกินเอื้อมไปไกลเสียแล้ว
กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเคยถือของล้ำค่าเช่นไรไว้ในมือ ก็ตอนที่เสียมันไปจนยากจะเอาคืนมาได้ นั่นคือความโง่เขลาของคนที่ชื่อณัชชา