เสน่หาพ่ายรัก

...เธอหนีจากความเจ็บช้ำเพราะคนรักในอดีต ตอบแทนความรักและความไว้ใจด้วยการทรยศหักหลัง จนได้มาพบกับเขา...
...เขาชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบ ยังไม่คิดมอบรักและปักใจให้ผู้หญิงคนใด
มารู้ตัวเมื่อสายไป "นี่เขามอบหัวใจให้เธอไปแล้วหรือ"...

“กลับไปเสียเถอะคุณกานต์ ผู้หญิงคนนี้อาจเคยเป็นคนรักของคุณ แต่ตอนนี้เธอเป็นเมียและเป็นแม่ของลูกผม คุณกลับไปอยู่ในที่ๆ คุณควรอยู่ ไปหา รัสรินทร์เมียคนที่คุณต้องดูแล อย่ามายุ่งกับเมียผมอีก”
คำประกาศกร้าวของเจ้าของบ้านหนุ่ม ทำเอากานต์แทบล้มทั้งยืน เดินถอยหลังกลับไปนั่งบนโซฟา แทบหมดแรงราวโดนมัจจุราชสูบเอาวิญญาณ ดวงตาสีนิลเข้มเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ “เจ็บ” ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป เงยหน้ามองเหมือนต้องการฟังคำปฏิเสธของหญิงสาวให้ใจชื่นขึ้นมาบ้าง คำพูดสั้นๆ แม้เพียงคำเดียวก็ไม่หลุดออกจากปากสั่นๆ บรรยากาศเงียบกริบไปอึดใจ จนคนนั่งบนโซฟาเป็นฝ่ายทนไม่ได้
“หนึ่งจะไม่พูดอะไรสักคำเลยเหรอ” ตาคมเข้มพยายามส่งประสาน วิงวอนอย่างคนหมดหวัง
“พี่ก้องพูดไปหมดแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีก คุณกลับไปอยู่กับเมียของคุณเสียเถอะ ที่นี่ไม่มีสิ่งที่คุณต้องการหรอก อย่าจมปลักอยู่กับอดีต มันไม่มีอะไรให้น่าจดจำเลยสักนิดเดียว”
“หนึ่งจะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ความทรงจำเรื่องของเรา หนึ่งก็จะไม่ให้เหลือไว้บ้างเลยเหรอ” ยังไม่สิ้นคำสุดท้าย น้ำตาของคนพูดก็หยดแหมะลงบนพื้นพรมอย่างเกินห้าม จนสิตางค์แทบทนยืนในห้องนี้ไม่ได้อีกต่อไป พานน้ำตาจะไหลตาม แต่เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ ไหนๆ ก็ได้เจอกับชายหนุ่มซึ่งหน้าอีกครั้ง มาทำให้เรื่องทุกอย่างมันจบกันเสียที ขืนปล่อยให้ยืดเยื้อมีแต่ต้องตรอมใจเพราะความเจ็บปวดกันทุกฝ่าย ถึงแม้ถ้อยคำที่พูดไปทำร้ายตัวเธอเองไม่น้อยไปกว่าคนได้ฟัง
“ฉันขอร้อง คุณอย่ามายุ่งกับพวกเราอีกเลย ให้ถือว่าเราได้ตายจากกันไปแล้ว” นี่คือคำพูดทิ้งท้ายก่อนร่างระหงจะหันหลัง แล้วก้าวออกจากห้อง ตามด้วยร่างสูงของสามีในนาม ทิ้งให้อดีตสามีตัวจริงนั่งใจแตกสลายยับเยิน
“คุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เหรอหนึ่ง”