นักวาดลายไทยข้างโลงศพ

เวลาผ่านไปแล้วเป็นชั่วโมง… ผมตื่นเต้นเกินไปจึงยังไม่สามารถที่จะจับภาพของนางแบบใส่ลงในเฟรมให้พอดีกรอบได้ ผมร่างภาพครั้งแรกด้วยดินสอดำ วาดนางแบบได้แค่ศีรษะพอถึงหน้าแข้งแล้วภาพก็ขาดตกจากเฟรม จะลบรอยร่างด้วยยางลบก็ลบไม่ออกเพราะผมใช้ดินสอถ่าน อีกอย่างภาพที่ร่างด้วยดินสอบนผ้าใบลบยาก ถ้าจะลบก็คือต้องทาสีขาวกลบ หรือไม่ก็ร่างภาพด้วยสีไปเลย ซึ่งมีบางคนที่มีฝีมือแม่นฉมังทำได้ ส่วนผมได้แต่ยืนส่ายหน้าว่า นึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี มีเพื่อนผู้เข้าสอบคนหนึ่งเห็นเข้ากระซิบบอกว่า ให้ผมไปซื้อดินสอเขียนไม้ชนิดมีไส้สีแดง-น้ำเงินมาร่างภาพแทน
ผมขออนุญาตผู้ควบคุมสอบออกไปที่ร้านขายเครื่องเขียน หน้าวิทยาลัยเพาะช่าง ซื้อดินสอเขียนไม้ไส้สีแดง-น้ำเงินมาแท่งหนึ่ง ผมร่างภาพอีกครั้งด้วยดินสอด้านที่เป็นสีแดง ทับรอยร่างครั้งแรกที่เป็นเส้นดินสอสีดำ ร่างเสร็จภาพยังขาด คือข้อเท้าตกออกนอกกรอบขึงผ้า
ผมร่างใหม่อีกครั้งคราวนี้ใช้ไส้สีน้ำเงินทับเส้นสีแดง ร่างเสร็จภาพนางแบบก็ยังขาดอีก คือนิ้วเท้าของนางแบบไปอยู่นอกกรอบขึงผ้าหรือเฟรม ซึ่งตามหลักการจัดภาพ ผมจะต้องวาดให้นางแบบนั่งอยู่ในภาพ พอดีๆ เหมือนการถ่ายภาพคนทั้งตัว ต้องไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดของภาพขาดหรือตกขอบเฟรม ผมยืนมองแล้วโมโหตัวเองและคิดว่า เห็นทีจะต้องสละสิทธิ์ไม่ส่งข้อสอบวิชานี้ ทว่ามีเสียงพูดขึ้นที่ด้านหลัง…
“โอเลี้ยงสักแก้วไหมพี่”
เด็กชายอายุประมาณ ๑๒ - ๑๓ ปี เข้ามายืนดูภาพที่ผมวาดตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ผมหันไปมองจึงรู้ว่า ไอ้หนูคนนี้เป็นลูกภารโรงในวิทยาลัยเพาะช่าง คงจะเรียนอยู่ราว ๆ ป.๕ หรือ ป.๖ แต่ตอนนี้โรงเรียนปิดภาค ไอ้หนูจึงมาเดินขายโอเลี้ยง น้ำชา กาแฟ อยู่ในห้องสอบ ตั้งแต่วันแรกที่ผมมาสอบ และวันนี้แม้จะมีการสอบวาดภาพโป๊ะเปลือย ไอ้หนูก็ยังได้รับอนุญาตให้เข้ามาเดินขาย โอเลี้ยง และน้ำชากาแฟได้ตามปรกติ
ผมมองหน้าไอ้หนู แล้วมองนางแบบบนเก้าอี้ ผมไม่เห็นไอ้หนูมันตื่นเต้นหรือเห็นคนแก้ผ้าเป็นสิ่งผิดแปลกอะไรเลย มันเดินขายโอเลี้ยง กาแฟเย็น และชาดำเย็นเฉย ผมนึกไปถึงเด็กๆ หรือคนบ้านผม ถ้ามาเห็นภาพอย่างนี้คง ไม่ต่างไปจากที่ผมเคยซื้อตั๋วเข้าไปดูระบำเปลือยในงานเดือนสิบ