เล่าหลังแลใต้

ลูก ๆ ของป้ามะเฟืองเท่าที่ผมจำได้ตามลำดับอายุมี พี่รุ่น พี่ริ่น(ผู้ชาย) พี่หนูวัน พี่หนูวิน(ผู้หญิง) พี่สุรินทร์(ผู้ชาย)และพี่หนูวาด(ผู้หญิง) ไม่ได้เรียนหนังสือ มีแต่พี่สุรินทร์กับน้องชายคนเล็กสุด อายุอ่อนกว่าผม ผมลืมชื่อเสียแล้วอีกคนที่ได้เรียนหนังสือ แต่น้องชายคนสุดท้องของพี่สุรินทร์ เรียนหนังสือแบบตก ๆ หล่น ๆ และไม่ชอบเรียนจึงอ่านหนังสือไม่ค่อยออก

ขณะที่พี่สุรินทร์เกิดแรงขับดันจากภายในขึ้นมาเอง ว่าจะต้องรู้หนังสือให้ได้ จะต้องอ่านหนังสือให้เก่งเพื่อจะได้อ่านการ์ตูนและนิยาย พี่สุรินทร์ชอบอ่านหนังสือมาก หนังสือการ์ตูน หนูเล็กลุงโกร่ง ที่วาดภาพโดยอดิเรก การ์ตูน “ตุ๊กตา” ที่วาดภาพโดยพิมล กาฬสีห์ นิยาย เสือดำ เสือใบ นิยายสามเกลอ พล นิกร กิมหงวน ของ ป.อินทรปาลิต พี่สุรินทร์ซื้อมาอ่านหมดทุกเล่ม ทำให้ผมได้ไปยืมมาอ่านด้วย

ผมเห็นชีวิตการต่อสู้เพื่อการศึกษาของพี่สุรินทร์แล้ว ต้องยอมรับว่าไม่เคยเห็นใคร ทั้งในอดีตและในปัจจุบัน เพราะในปัจจุบันแม้ระบบต่าง ๆ จะเอื้ออำนวยให้อย่างมากมาย เช่น ไม่เกิน ๒ กิโลเมตร มีโรงเรียนประถมตั้งอยู่ ๑ โรงเรียน ครู ๑ คน สอนเด็กแค่ห้องละ ๑๑ คน อุปกรณ์ต่าง ๆ ในโรงเรียนมีเพียบ ทั้งโทรทัศน์ผ่านจานรับสัญญาณดาวเทียม วิดีโอ คอมพิวเตอร์ อุปกรณ์ทดลองวิทยาศาสตร์ฯลฯ มีครูสอนภาษาอังกฤษ คณิต ภาษาไทย ที่จบเฉพาะวิชาเอกมาสอนแต่เด็กกลับไม่ค่อยชอบเรียนหนังสือ ชอบดูแต่โทรทัศน์ เล่นเกมคอมพิวเตอร์ วีดีโอเกม หรือเกมในโทรศัพท์ มือถือ ผมได้แต่นั่งปลงอนิจจัง