หงส์ไร้รัง

“ปล่อยนะ ปล่อย”

“ถ้าไม่หยุดดิ้นผมจะจูบจะกอดอยู่แบบนี้แหละ แล้วอาจจะไม่หยุดแค่นั้น”
อนันญาหยุดดิ้นทันที เขาถือโอกาสและเล็มไปตามเนื้อนุ่มละเลื่อนขึ้นไปพรมจูบดวงหน้า ก่อนจะผละห่างออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

“ฉันหยุด คุณก็หยุดซะทีสิ” เธอเบือนหน้าหลบพัลวัน มือดันบ่ากว้างไว้

“ขอจูบต่ออีกหน่อย ค่าเจ็บที่โดนคุณตบ” เขากระซิบเสียงพร่าข้างใบหูเล็ก และขบเม้มติ่งหูเบาๆ เธอขนอ่อนตั้งชัน

“ปล่อย…” เธอบอกสั้นๆ ชายหนุ่มถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะยกตัวออกห่าง มือหนาคลายออกทั้งๆที่อยากกอดเธอนานกว่านี้ แต่คนข้างนอกคงไม่ยอมกลับถ้าไม่ได้พบเขา

“แฟนใครวะมือหนักเป็นบ้า” อโณทัยลูบแก้มข้างที่ถูกฝ่ามืออรหันต์ของเธอ

“จะโดนหนักกว่านี้ถ้าคุณรุ่มร่ามกับฉันอีก” เธอมองตาเขียวแล้วรีบเปิดประตูออกไป

“เดี๋ยวสิหนูอิม” สรรพนามที่เขาเรียกทำให้หญิงสาวชะงักแล้วหันกลับมา

“ชื่อนี้เรียกได้เฉพาะคนในครอบครัว คุณไม่มีสิทธิ์” พูดจบเธอก็เปิดประตูออก วิชนีคู่ควงอโณทัยเห็นผู้หญิงออกจากห้องมาก็ตกใจ