นางสิเน่หา ภาค1 นางบรรณาการ

ยามสบพักตร์เจ้าเนตรน้อย
จะเอื้อนถ้อยร้อยวจีฝากคำหวาน
โอ้ แม่โฉมลาวัณย์แม่นงคราญ
เยาวมาลย์สะอางค์เหลือคณา


โสมพ่างเพี้ยงวงพักตร์
สุดจะหักห้ามจิตเสน่หา
แม้มิเห็นเจ้ายอดดารา
คงจะพาดวงยิหวาพี่ลอยลม

ยิ่งพิศยิ่งหลงในตัวน้อง
โอ้อกต้องถวิลถึงกี่หน
จำต้องเวียนรำพึงถึงระงม
คงจะจมน้ำตาสองเนตรเอย
------------------------------------------------------------------------------------
พระตำหนักเจ้านางมัญชุวิภาดารา

“มารดี เจ้ามาช้าเสียจริง รู้หรือไม่ ข้าต้องนอนเสียเป็นชั่วทิวาราตรี” สุรเสียงหวานตรัสอย่างทรงพลังก่อนจะทอดเนตรนางกำนัลด้วยแววฉาย

“แล้วเป็นเยี่ยงไรบ้าง ในสำรับนั่นมีเลือดนางบรรณาการนั่นหรือไม่” สุรเสียงหวานผันเปลี่ยนเป็นเหยียบเย็น สายพระเนตรที่ทอดมา มารดีสัมผัสได้ถึง ความอำมหิตของเจ้านางมัญชุวิภาดารา ที่ฉายผ่านดวงเนตรกลมโตสุกสกาวราวดาราพราวแสง

“เลือดของมันอยู่ในนี้เพคะ” มารดีเอ่ย ก่อนที่เจ้านางมัญชุวิภาดารา จะปัดทิ้งอย่างรู้ทันเล่ห์ด้วยความเป็นยักษีแปลงกายามา

“มารดี สิ่งนี้หาใช่เลือดของนางไอราไม่ หากแต่เลือดของแฝดผู้พี่ของมันต่างหาก บังอาจนักเจ้าจงแต่สาสน์ไปหาพระบิดาข้าที่เวียงสาโรชเสียให้มาชิงตัวนางบรรณาการนั่น” ยังไม่ทันตรัสจบประโยคสุรเสียงเข้มก็แทรกผ่านขึ้นมาเสียก่อน

“เจ้านางมัญชุวิภาดารา พี่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจักอำมหิตเช่นนี้ นอกจากเจ้าจะอำมหิตแล้วยังชั่วช้าเสียด้วย ทหารจับนางอสรพิษนี่ไว้ ” เจ้าชายสรา กษัตริย์หนุ่มตรัสด้วยสุรเสียงดุดัน พระพักตร์คมคายบูดบึ้งลงทันใด

“เจ้าพี่ เจ้าชายสรา หม่อมฉันเปล่านะเพคะ” เจ้านางตรัสด้วยพระอาการตระหนก พระพักตร์ผ่องดั่งรัศมีจันทรา ซีดเผือด ก่อนจะละล่ำละลักตรัสด้วยอาการตัดพ้อ

“เจ้าพี่ เจ้าชายสราทรงพระทัยร้ายกาจนัก เอาดวงฤทัยน้องมาทิ้งขวาง กระนั้นไม่พอเจ้าพี่ยังนำนางไอรา นางบรรณาการต่ำช้า มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตัวน้องอีก ช่างมิสมเป็นชาตรีเสียจริง” เจ้านางมัญชุวิภาดาราตรัสด้วยสุรเสียงเว้าวอน

“มัวช้าอยู่ไย จับ นางมัญชุวิภาดาราไว้” สุรเสียงเข้มตวาดขึ้นอีกครา เหล่าทหารเมืองสราบุรีกรูกันเข้ามาจับตัว เจ้านางมัญชุวิภาดาราทันที

“ปล่อยข้านะ หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” เจ้านางมัญชุวิภาดารากล่าวด้วย สุรเสียงตัดพ้อ ดวงพระเนตรปริ่มด้วยน้ำพระอัชสุชล

“เอานางไปไว้ในคุกหลวง” เจ้าชายสราตรัสด้วยสุรเสียงเข้ม ก่อนจะรีบเสด็จไปยังพระตำหนักเจ้าแม่ไอรา

พระตำหนักมเหสี

“เจ้าว่ากระไรนะ พระเชษฐาทรงทำเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! ข้าจักไปขัดขวางการกระทำอันบุ่มบ่ามครั้งนี้เอง ต้องเป็นเพราะนางจองหองนั่นเป็นแน่” อรุณมัตสยา พระมเหสีกำมะลอตรัสด้วย สุรเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะกระทืบส้นพระบาทลงอย่างแรง ในพระหทัยของอรุณมัตสยาเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่พร้อมผลาญเจ้าแม่ไอรา นางบรรณาการแห่งสราบุรีได้ทุกเมื่อ