ซีรีส์ชุดมัจจุราช [มัจจุราชอ้อนรัก] (คุณเล็ก)

"จะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ มันก็ไม่สำคัญอะไรนี่คะ เราทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรต่อกันแล้วนี่"
"เหรอน้ำตาล แล้วคืนที่คุณเสียบริสุทธิ์ให้ผมล่ะ ยังจำได้ไหม หรือจะให้ทบทวน" อัศนัยนั่งลงต่อหน้า
///////////////
“คุณรักผมอยู่ใช่ไหม ผมดูออก” เป็นเธอที่ต้องเงียบไป
“ผมว่าแล้วไง ว่าคุณลืมผมไม่ลงหรอกน้ำตาล ผู้หญิงจะจดจำผู้ชายคนแรกของเธอเสมอ”
/////////////////
น้ำตาลเดินมานั่งพักหลังจากที่เดินดูของจนเมื่อยขา
“แฟนไปไหนล่ะ” อัศนัยโพล่งถามทันทีที่เจอ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะทีเดียวหรอกที่จะมาพบเธอ วันนี้เขาตั้งใจมาพบลูกค้า หลังจากที่คุยงานเสร็จ ก็เห็นเธอ เลยตามติดแจ
น้ำตาลมองหน้าแล้วเมินหนีเดินจากไป “หยิ่งนักหรือไง ทุกวันนี้น่ะ” เขาเดินมาขวางแล้วคว้าข้อมือเธอมาจับ
“ปล่อย!” เธอสั่งแล้วสะบัดมือออก แต่ไม่เป็นผล
“ถ้าเป็นไอ้นุกูล คงจะให้มันจับ โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากห้ามสินะน้ำตาล” เขาประชด
“แน่นอนสิ เพราะนั่นแฟนฉันนี่ เขาจะแตะตรงไหน อยากทำอะไรต่อมิอะไร ก็ย่อมได้” อัศนัยกัดฟันกรอดแล้วใช้มือกดต้นแขนเธอลงไป
น้ำตาลหน้านิ่วด้วยความเจ็บ
“คุณยอมผู้ชายที่มาเป็นแฟนแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า” น้ำตาลแอบน้อยใจที่เขาไม่เห็นค่าเธอ แล้วยังจะไม่ให้เกียรติเธออีก
“เท่าที่จำได้ราวๆสิบคนได้ล่ะมั้ง แต่ไม่รวมที่จำไม่ได้นะ” เธอยักไหล่ ทำไมต้องแคร์เขา คนไม่มีหัวใจพรรค์นั้น แคร์ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“กล้านักนะ” เขาไม่อยากจะเชื่อ “คนใจง่าย!”
“คุณเล็ก!” น้ำตาลไม่พอใจ สุดท้ายเธอก็ได้แต่มองหน้าเขาทั้งน้ำตา อัศนัยเป็นโรคแพ้น้ำตาผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างน้ำตาล
“ใช่ ฉันมันคนใจง่าย คุณก็พิสูจน์มาแล้วนี่” อัศนัยพูดไม่ออก แล้วคว้าข้อมือเธอลากออกไปด้วยกัน


“ขอบคุณนะน้ำตาล ที่คุณยังไม่เคยให้ผู้ชายหน้าไหนมาซ้ำรอยผม” เขาบอกด้วยความปลื้มใจ