รอยอดีตในดวงฤทัย

เธอ คือ ความรักของฉัน

แต่ฉัน คือ ความฝันของเธอ

ภาพหญิงสาวในชุดผ้าซิ่นสีเขียวปีกแมลงทับกับเสื้อแขนกระบอกสีขาวดูช่างงามจับตานักเมื่อประตูเรือนไทยหลังนั้นถูกเปิดออก หญิงสาวคนนั้นยืนอยู่สักครู่ ใบหน้ามีรอยยิ้ม ซึ่งอาจเห็นได้ไม่ชัดเจนมากนัก แต่ความงดงามของท่วงท่าอากัปกิริยากำลังสะกดให้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและกำลังเฝ้ามองอยู่นิ่งงันไปชั่วขณะจนแทบจะลืมหายใจ

“คุณหนูเล็กคะ” เสียงของหญิงสูงวัยที่คุ้นเคยทำให้เธอละสายตาจากบ้านเรือนไทยและสาวงามของบ้านฝั่งตรงข้าม หันกลับมายิ้มให้กับคนที่เพิ่งกล่าวทักทาย

ณฤดี หรือว่าหนูเล็กที่คนละแวกนี้ใช้เรียกชื่อเธอ รวมถึงป้าพิม ผู้หญิงสูงวัยที่ณฤดีกำลังสวมกอดเอาไว้แนบแน่น เสียจนต้องหัวเราะออก มา เพราะนั่นเป็นการหยอกล้อที่คุ้นเคยมาตั้งแต่ณฤดียังเป็นเด็กเดินเตาะแตะ แต่เมื่อใดที่ได้กอดป้าพิม เธอก็จะสวมกอดเอาไว้แน่นเท่าที่แรงมีเสมอ