เงารัก จอมบงการ

“คุณภีมหมายความว่ายังไงคะ ลินไม่เข้าใจ…” ภีมวัจน์ไม่ตอบแต่กลับสาวเท้าตรงหาร่างบอบบางอย่างช้าๆ เขากระตุกเอวของเธอให้เข้ามาแนบชิดก่อนจะจ้องมองใบหน้าที่เริ่มตื่นตนกตกใจของคนในอ้อมแขนเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างให้เธอได้เข้าใจแทนคำพูด
“ก็หมายความว่าเวลาหนึ่งเดือนที่คุณจะต้องทำให้ผมยอมขึ้นเตียงด้วยมันยังไม่หมดไงครับลลิน นี่เพิ่งห้าทุ่มกว่าเอง…เพราะฉะนั้นเรายังพอมีเวลา…” เสียงเข้มเว้นช่วงเอาไว้ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าประชิดแนบหู เขาขบเม้มมันเบาๆ ก่อนจะลากผ่านไปยังลำคอระหงที่ย่นเข้าหากันเหมือนจะรู้แน่ชัดแล้วว่าเขาหมายถึงอะไร
“อ๊ะ! คุณภีม…อย่าค่ะ”
“อย่าห้ามผม! ผมไม่ยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้น…แล้วก็ห้ามปิดบังกันอีก ทีหลังมีอะไรต้องบอกรู้ไหม อย่าทำเหมือนผมไม่มีความหมายแบบที่ทำวันนี้อีก ไม่งั้นจะถูกลงโทษ ถูกลงโทษแบบนี้!!” คนเอาแต่ใจไม่ปล่อยให้อีกคนได้แก้ตัวอะไรจัดการปิดเสียงหวานๆ ของเธอด้วยจูบที่ลึกล้ำมากกว่าครั้งไหนๆ ทุกๆ จังหวะของเขาทำให้คนไร้ประสบการณ์หูอื้ตาลายจนตามเกมส์รักที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ทัน
“คุณหวาน…หวานไปทั้งตัวเลยรู้รึเปล่าครับลิน” คำชมเพียงสั้นๆ แต่กลับไม่ต่างอะไรกับน้ำวิเศษที่หลวมละลายทุกสิ่งให้พังทลายลงไม่เว้นแม้แต่อาการขัดขืนน้อยๆ ในตอนแรกก็หายไปด้วยเช่นกัน
“อื้ม…คุณภีม”
“ผมจะทำให้ทุกอย่าง ทุกท่าเท่าที่ใจจะนึกออก…” คำบอกเล่าของเขาทำให้ลลินชาไปทั่วร่าง แม้ใจจะกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เธอกลับรู้สึกยินดีที่จะให้เขาเป็นคนแรกและคนเดียวของตัวเอง แม้ว่าจะไม่ใช่คนรัก ขอแค่เธอได้รักเขาข้างเดียวก็พอใจแล้ว