บุษบารักร้อย

"อู๊ย เจ็บหัวเข่า" คนในอ้อมแขนดิ้นขลุกคลั่ก ยันกายไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง

"ก็บอกแล้วว่าให้ระวัง" การเตหลับตา ถอนหายใจเฮือก "พอคลาดสายตาก็มีแต่เรื่อง"

"บ่นนักก็ไม่ต้องมาช่วยเลย" ...อาน้อยมองหน้าเธอแล้วก็อมยิ้มอีกแล้ว ไม่เอา ไม่อยากได้สายตาเอ็นดู อยากได้สายตาพิศวาสอ่ะ อาน้อยคนเมื่อคืนนั้นหายไปไหนแล้ว ท่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกกระมัง สงสัยเรามันจะไม่ยั่วใจจริงๆ ถ้าไม่มีอุปกรณ์ช่วย

"ในบรรดาข้าวของของอา จะทำชิ้นไหนแตกชิ้นไหนพังก็ย่อมได้ทั้งนั้น แต่ชิ้นนี้ห้าม" เขามองหน้าหวาน ยกมือขึ้นแตะแก้มนวลสีชมพูระเรื่ออันเกิดจากเลือดฝาดและไอหนาว ผิวบางยุบลงตามแรงไล้ของปลายนิ้วหัวแม่มือนุ่มนิ่มเหมือนพุดดิ้งสตอเบอร์รี่ เขาจับจ้องไปทั้งดวงหน้า แววตา จมูกโด่งน่ารักนั้น และเลยลงมาหยุดที่ริมฝีปากแดงเรื่อดังกลีบกุหลาบ

เดหลีสบดวงตาคมเข้มขณะที่เผลอกลั้นหายใจ รู้สึกเหมือนถูกแรงดึงดูดให้โน้มหน้าเข้าไปใกล้เขาอีกนิด และอีก จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจแผ่วเบา ระยะนั้นใกล้มากเสียจนได้ยินเสียงหัวใจของอาน้อยที่เต้นตึกตักอยู่ภายใต้ฝ่ามือเล็กซึ่งทาบวางอยู่บนอกกว้าง ขนตาซึ่งล้อมกรอบดวงตาเรียวนั้นยาวสวยและจ้องมองมาที่เธออย่างไม่คลาดไปจากสายตา หากมีสิ่งใดที่ปรารถนาในยามนี้ เดหลีก็ขอให้กาลนั้นเนิ่นนานนิรันดร หัวใจเธอเต้นรัวเร็วถี่เป็นกลองเพล ไม่ได้ยินเสียงหักห้ามจากเขาดังขัดขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น แม้ว่าใบหน้าของทั้งคู่จะแนบชิดใกล้เสียจนปลายจมูกแตะกัน ริมฝีปากบางของอาน้อยไม่ได้เม้มหนีแต่อย่างใด ราวกับกำลังรอให้ให้เหตุการณ์ มันดำเนินไปอย่างที่ใจอยากจะให้เป็น ราวกับเขาเองก็หลงใหลในมายาแห่งปรารถนานี้เช่นเดียวกัน

"หลีจูบอาน้อยได้ไหม" เธอกระซิบ

"ตามธรรมเนียมรึเปล่า" น้ำเสียงเขาตอบมาแผ่วเครือแหบแห้ง

"จะแบบไหนมันสำคัญหรือ"

"อาไม่จูบใครตามธรรมเนียม" การเตยังคงสบตาสีน้ำตาลกลมโตคู่สวย ซึ่งค่อยหรี่ลงจนเกือบจะปิดสนิท ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออกเล็กน้อยยามใกล้เข้ามา


....

โบยบินตามรักไปไกลถึงปารีส ท่ามกลางบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก หลานสาวตัวร้ายจะพิชิตใจอาหนุ่มแสนดีเหมือนนักบวชได้อย่างไรหนอถ้าหากเขาแสนใจแข็งเสียเหลือเกิน