กับดักรัก เจ้าสาวนักสืบ

“ฉันไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ ไม่ใช่แค่ไม่ชอบนะ แต่เกลียดมาก” หญิงสาวบอกเสียงดัง เมื่อเขารุกเข้ามาในห้องนอนของเธอ
“คุณเกลียดผมเหรอ” เขาไม่ยอมเข้าใจ
“ใช่ ฉันเกลียดคุณ พอใจหรือยัง ฉันเกลียดคุณ ฉันก็เลยถอนหมั้น ทีนี้เข้าใจแล้วออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” เพลงพิณตะโกนสุดเสียง
“คุณเกลียดผมทำไม ผมทำอะไรผิด” เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอก”
“ถ้าคุณไม่บอก ผมจะบอกคุณเอง” ปราการจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว เขาใช้มืออีกข้างผลักเพลงพิณลงบนเตียง แล้วตามลงไปใช้ริมฝีปากไปดูดซับความหวานจากริมฝีปากแสนหวานของเธอ
“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ” เพลงพิณทั้งเตะทั้งถีบ พยายามเม้มปากไว้ไม่ให้เขาใช้ลิ้นดันลงไป
“ผมรักคุณนะ” เขาบอกเบาๆ ถ้าเป็นตอนที่เขายังอยู่ในอาการปกติเธอคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้
“คนอย่างคุณรักใครไม่เป็นหรอก ปล่อยฉัน” จังหวะที่เธออ้าปากพูดเขารีบดันลิ้นลงมาทันที เพลงพิณอาศัยโอกาสนั้นกัดเข้าที่ลิ้นนั้นอย่างแรง ปราการร้องเสียงหลงแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“คุณมันบ้า มากัดผมทำไม” เขาเห็นตัวเองมีเลือดออก ตาสว่างทันที
“คุณอย่างคุณก็สมควรแล้วล่ะ ที่โดนแบบนี้” เพลงพิณถลาออกไปเปิดประตู
“เอาคืนไป แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”
“เอาคืนไป ผมไม่รับหรอก ผมจะถือว่าไม่รู้ไม่เห็น” เขายื่นแหวนหมั้นคืนให้เธอ แต่เพลงพิณไม่รับ
“คุณไม่รู้ก็ช่างคุณ แต่ตั้งแต่วันนี้เราไม่ใช่คู่หมั้นกันแล้ว แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก”
“ก็เรื่องของคุณ” ปราการเหลือบไปเห็นนายชัยยศและแม่ฉวีมีแขกมาด้วยสองคน เขารีบคว้าเธอเข้ามากอด เพลงพิณไม่ทันตั้งตัวร่างบางปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขาง่ายดาย
“เพลงพิณ” เสียงแม่ฉวีร้องขึ้น เพลงพิณรีบผลักเขาออกทันที ปราการแสยะยิ้มที่มุมปาก เลือดยังไหลออกมาซิบๆ
“คุณพูดถูก เราไม่ใช่คู่หมั้นกันแล้ว แต่กำลังจะเป็นคนที่กำลังจะแต่งงานกัน” เขายิ้มเยาะ

เพลงพิณและปราการ คนทั้งคู่ต้องมาเกี่ยวข้องกันด้วยความลับ และความแค้น
เขา...ต้องเลือกระหว่างครอบครัว และคนที่รัก
ส่วนเธอ...ก็ต้องเลือกระหว่างความรัก และความถูกต้อง
เขาและเธอ จะเลือกสิ่งไหน ทั้งที่หัวใจปรารถนากันและกัน