วิวาห์เล่ห์ บุพเพรัก

จะดีแค่ไหน ถ้าคุณได้รับความรักตอบจากใครคนหนึ่ง ที่เฝ้าคอยเพ้อหามาแสนนาน...
หรือความรักนั้นได้เกิดขึ้นมาจากบุพเพ ไม่ใช่วิวาห์เล่ห์ที่ใครสร้างไว้

...

“พี่เมธเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือบุพเพสันนิวาสไหมคะ แต่พริมเชื่อนะคะ เชื่อว่าที่เราได้แต่งงานกันเป็นเพราะบุพเพ ถึงเราจะรู้จักกันไม่ดีพอ แต่เมื่อพริมก้าวเท้าเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกับพี่เมธ พริมก็มั่นใจว่าพี่เมธคือคนที่ฟ้าส่งมา และเราเป็นคู่กัน...”
เธอซบเสี้ยวหน้าลงกับหลังใหญ่ พร้อมกระชับวงแขนกอดเขาแน่นขึ้น ซึ่งรับรู้ได้ว่ายามนี้คุณหมอหนุ่มนอนตัวเกร็งทื่อมากแค่ไหน เขาเงียบไม่ตอบโต้อะไร ราวกับรอฟังให้เธอเพ้อต่อ
“ถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกันเพราะอะไรก็ตาม...แต่พริมเชื่อความรู้สึกของตัวเองค่ะ ว่าพี่เมธจะเป็นสามีที่ดีและเป็นคนที่จะดูแลพริมได้ตลอดไป พริมไม่ต้องการผู้ชายคนไหนอีกแล้ว และไม่ต้องการจะเลิกกับพี่เมธเพื่อไปมีใครอีกแล้ว สงสารพริมเถอะนะคะ อย่าไล่พริมด้วยวิธีนี้เลย”
น้ำตาที่ซึมผ่านชุดนอนของคุณหมอหนุ่ม และเสียงพูดเจือสะอื้นน่าสงสารจับใจนั้นทำให้เขาทนไม่ไหวต้องพลิกกายหันมาหาเธอจนได้
“เลิกร้องไห้เถอะครับ”
“พริมจะเลิกร้องได้ยังไง ในเมื่อพี่เมธยังคิดจะไล่พริมไปจากชีวิตแบบนี้ พริมไม่คู่ควรกับพี่เมธใช่ไหมคะ...”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” เขารีบแก้ตัวทันควัน “แต่ว่าคุณมีโอกาสที่ดีกว่านี้ ถ้าเจอคนอื่น...”
“ไม่ พริมไม่อยากเจอใครอีกแล้ว แล้วถ้าเรื่องผู้ชายคนนั้น ที่เจอที่ร้านอาหารวันนี้ คือคนที่ทำให้พี่เมธคิดกับพริมแบบนี้ ลืมไปได้เลยนะคะ เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนอีกแล้ว ที่พริมอยากจะแต่งงานด้วย พริมไม่อยากแต่งงานครั้งที่สองที่สามกับใครอีก”
หัวใจของเมธาวินตื้นตันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเคลื่อนฝ่ามือใหญ่เข้าไปประคองหน้าเรียวไว้เบาๆ แล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณเสียน้ำตา หยุดร้องเถอะนะ นะครับคุณพริม”