บ่วงรัก ไฟพิศวาส

รัฐชนม์ยกสองมือขึ้นรองศีรษะมองดูร่างบอบบางอย่างสำรวจจนคนถูกมองเริ่มรู้สึกตัวและต้องใช้ผ้าขนหนูพันรอบตัวไว้อีกชั้นหนึ่ง

“เข้ามายังไงมันไม่สำคัญหรอกครับ เรื่องสำคัญคือเราสองคนควรจะต่อเรื่องของเราให้จบมากกว่า” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเปิดยิ้มเจ้าเล่ห์และใช้นิ้วชี้มือขวาไล้ไปบนริมฝีปากตัวเอง

“คุณออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” หญิงสาวบอกขณะยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมทำหน้าจริงจัง

รัฐชนม์ขยับลุกนั่งริมเตียงใบหน้าเขายังเปื้อนยิ้มอยู่เช่นเดิม

“ถ้าคุณจะร้องให้คนช่วยจริงๆ คุณคงบอกพี่ชายคุณตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ...ใช่มั้ย”

ธวิตตาชะงักไป ผิวแก้มเธอแดงซ่านขึ้นมา ก็คำพูดเขามันถูกและแทงใจเธอเข้าอย่างจัง แรกๆ เธอยอมรับว่ากลัวและอับอายหากใครๆ จะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร

หญิงสาวจมอยู่กับความคิดนานจนมารู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อตอนที่วงแขนของรัฐชนม์โอบรอบเอวบางไว้อย่างหลวมๆ แล้ว

“นี่คุณ...ปล่อยฉันนะ แล้วรีบออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลย” เธอใช้สองมือดันร่างใหญ่ออกห่างแต่มันก็ไม่เป็นผลนัก

เขารั้งร่างเธอเข้ามาใกล้พร้อมกับใช้ริมฝีปากเคล้าเคลียที่ใบหูระเรื่อยไปถึงซอกคอขาวหอมกรุ่นของเธออย่างหลงใหลและเขาก็รับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาจากร่างบอบบางในอ้อมแขน

“หยุดนะ ไม่...” เธอคิดว่าตะโกนห้ามออกมาสุดเสียง

“อย่า...” หากแต่มันเป็นเพียงเสียงแผ่วๆ ผ่านริมฝีปากออกมาเท่านั้น

“อยากให้ผมหยุด...จริงๆ เหรอ” เขาถามขณะไล้ริมฝีปากมาที่คางมนก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากสั่นระริกแต่แสนจะเย้ายวนของเธอ