น้ำค้างกลางใจ

“ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้...จะขึ้นไปเก็บของหรือว่าจะให้ฉันพาขึ้นไปเก็บเอง” เขาตะคอกเสียงดัง
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกมาบังคับฉันเสียที...คนรักก็กลับมาแล้วทำไมยังมาวุ่นวายกับฉันอีก” หญิงสาวสะดุ้ง ตาก็มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วตะโกนใส่เขากลับไปบ้างอย่างโมโห
“ที่พูดหมายความว่าไง” เขาถามน้ำเสียงเครียดๆ
“ก็ที่คุณมาบังคับให้ฉันกลับไปก็เพราะคุณอยากให้คุณภัทรหึงใช่ไหมล่ะ...จะจัดงานต้อนรับคนรักเก่าแล้วทำไมต้องเอาคู่หมั้นกำมะลออย่างฉันไปด้วย” มองเขาอย่างน้อยใจ
“ที่งอแงก็เพราะเรื่องนี้หรอกเหรอ” กันต์เลิกคิ้ว อารมณ์โกรธแทบจะหมดไปเมื่ออารมณ์ขันเข้ามาแทนที่
ศิศิราเม้มปากเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์ส่วนลึกอยู่เหนือเหตุผล ก้มหน้างุดเมื่อเขาคว้ามือเล็กทั้งสองข้างไปกุมไว้
“ที่ฉันจะพาเธอกลับไปก็เพราะเธอเพิ่งฟื้นไข้ อยากให้เธอพักผ่อนและหายดีก่อนต่างหากล่ะ” เขาพูดเสียงนุ่มกึ่งปลอบ
“ฉันขอโทษ...ทั้งที่บอกว่าเต็มใจจะช่วยคุณแท้ๆ” ศิศิราเงยหน้าขึ้นดวงตาแดงคล้ายจะร้องไห้
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ช่วยเชื่อฟังฉันหน่อยได้ไหม...ฉันจะเป็นบ้าและคลั่งตายอยู่แล้วที่เธอดื้อและเถียงฉันทุกคำอย่างนี้”