In The Same Boat

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่า ‘ความรัก’ จะนำพาความเจ็บปวด
มาให้ได้มากมายถึงเพียงนี้ จนกระทั่งมันเกิดขึ้น และสั่นคลอนความรู้สึกอย่างหนัก
ความรักที่มีแต่ทำร้าย จะยังเรียกว่า ‘ความรัก’ ได้อยู่ไหม และถ้าคำตอบคือ ‘ไม่’ เหตุใดฉันยังคงรักคนที่เอาแต่ย่ำยีความรู้สึก
‘คงไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่า... การมอบหัวใจให้คนที่ไม่เห็นคุณค่าอีกแล้ว’

“เราเลิกกันแล้วนะพิมพ์ พิมพ์เป็นคนบอกเลิกกัลเอง และกัลก็รักคนอื่นไปแล้ว”
“ไม่จริง พิมพ์ไม่เชื่อหรอก”
ฉันรู้สึกเกลียดความเอาแต่ใจแบบนี้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกเกลียดอะไรมากเท่านี้มาก่อน และรู้สึกขยะแขยงสัมผัสจากคนเอาแต่ได้ราวกับไม่เคยรักด้วยซ้ำ

ฉันกลับมาที่บ้าน ชะเง้อคอยน่านสมุทรอย่างกระวนกระวายใจ แต่ก็ไร้แม้แต่เงาของเธอ
“ถ้าน่านเป็นอะไร ก็เป็นความผิดของคุณ” เสียงของลิลินทร์ดังขึ้นพร้อมเสียงฟ้าคำราม
“น่านเป็นอะไรคะ”
“ตามมาสิ คุณจะได้เห็นกับตา
ณ ที่ตรงนั้น... ทะเลกำลังบ้าคลั่งท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำ เกลียวคลื่นอาจสูงเทียบเท่าหลังคาบ้าน แต่ใครบางคนกลับมุ่งหน้าเข้าหาเงาทะมึนมหึมา

“คุณคงเจอพิมพ์ขวัญแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าให้กับลิลินทร์ และพยายามปัดไล่ความคิดที่ว่าน่านสมุทรอาจเห็นตอนที่พิมพ์ขวัญจูบฉัน
“พิมพ์จูบฉันตอนที่ฉันเสียหลักล้มลงไป มันเป็นอุบัติเหตุ โปรดช่วยหยุดเธอด้วยนะคะ”
หากน่านสมุทรเห็นทุกอย่างจริง หัวใจอ่อนไหวดวงนั้นคงเจ็บปวดเกินกว่าที่ฉันจะประเมินอาการ

“นั่นมันบ้ามาก ในที่สุดคุณก็เป็นต้นเหตุให้น่านเสียใจ คุณควรจะหายไปซะ ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณจริง ๆ”
คำกล่าวโทษของลิลินทร์ยังไม่เทียบเท่ากับความรู้สึกผิดที่ก่อตัวอย่างรวดเร็วในหัวใจของฉัน ‘หายไปซะ’ บางทีอาจเป็นหนทางเดียวที่ฉันสามารถทำได้
............................................

กัลลิกากอดฉันไว้ในอ้อมแขน เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันกลับรู้สึกถึงความห่วงใยได้จากฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบแผ่นหลังของฉันตลอดเวลา
“ขอบคุณนะคะที่ร้องไห้ออกมา ขอบคุณที่ให้พี่เป็นฝ่ายปลอบโยนน่านบ้าง” 

“เป็นแฟนกับน่านนะคะ”
“ขอกันดื้อ ๆ อย่างนี้เลยเหรอคะ จะรับได้ใช่ไหมคะ เพราะคำว่าแฟนจะทำให้พี่ตามติดชีวิตน่านมากขึ้น”
¬¬
“สัญญากับพี่ได้ไหมคะว่าจะปลอดภัยกลับมา”
“น่านจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ” ฉันรับปากเฉพาะสิ่งที่คิดว่าจะทำได้
“พี่สามารถแลกทุกอย่างกับคำสัญญา เพียงแค่น่านบอกว่าสัญญา”
ผู้หญิงคนนี้มักทำให้ความเด็ดเดี่ยวในหัวใจของฉันไม่ทำงานเสมอ
“น่านสัญญาค่ะ”

“พี่รักน่าน” กัลลิกาเอ่ยถ้อยคำพร้อมหยดน้ำตาซึมลึกเข้าสู่หัวใจ
“น่านก็...” คำว่ารักถูกกลืนลงไป กัลลิกาหยุดริมฝีปากของฉันด้วยจูบโหยหา
“กลับมาเมื่อไหร่ค่อยบอกนะคะ พี่จะรอฟัง” น้ำเสียงของเธออ่อนหวานเกินกว่าจะเป็นคำสั่ง แม้มันจะดูเป็นแบบนั้นก็ตาม