ภูตะวัน ณ ที่นี้มีรัก

ภวัต ผู้ชายมีปม หัวใจปิดตายหลังถูกหญิงคนรักขอเลิกรา
ชีวิตนี้เขาเหลือคุณย่าคนเดียว เหงามากจนต้องหาผู้หญิงมาเคียงกายทุกค่ำคืน
อดทนคุมคนงานหลายร้อยทั้งที่ไม่รู้ว่าทำงานหนักไปเพื่อใคร
จนกระทั่งผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต

พิมพ์ณดา ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาไม่มีความพิเศษอะไร
กลางวันทำงานบนโต๊ะส่วนกลางคืนทำงานบนเตียง
หน้าที่ของหล่อนคือเป็นคนคลายเหงาให้เขา ไม่มีสิทธิ์รัก ไม่มีสิทธิ์ได้ถูกเชิดหน้าชูตา
เธออยู่ใต้เงื่อนไขของคุณนายยุพาที่ว่าต้องทนจนกว่าวันหนึ่งเขาจะรักใคร


------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------


"เคยคิดไหมว่าเราสองคนไปด้วยกันได้"

เงียบชั่วอึดใจในที่สุดก็กล้าตอบ
"ไม่กล้าคิดค่ะ"

พิมพ์ณดาในตอนนี้ไม่กล้าสบสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ คิดไปก็เสียใจเปล่าๆ สู้ไม่คิดเลยยังจะดีเสียกว่า หล่อนเจียมตัวเองเสมอว่าหากวันหนึ่งเขารักใครและเลือกใครคนนั้นมาเป็นภรรยาหน้าที่ของหล่อนก็หมดลง ยังไงก็ต้องได้ไปจากที่นี่สักวันหนึ่งไม่มีทางได้อยู่ด้วยตลอดชีวิต

น้ำตาหล่อนเอ่อคลอเผลอเปิดให้ความน้อยใจเข้ามาเล่นงาน เจ็บใจนัก ทั้งที่สี่ปีมานี้หล่อนเข้มแข็งตลอดดึงเอาการกินการใช้ชีวิตแบบบ้าๆ บอๆ มากลบทุกสิ่งอย่างแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เหมือนเดิมว่าหล่อนอยากอยู่ที่ภูตะวันกับเขาไปอีกนานๆ ทุกวันทุกคืนได้แต่ภาวนาวอนฟ้าขออย่าให้เขาไปรักใคร อย่าให้ใครมารักเขา หล่อนไม่อยากเสียใจไปจนวันตายให้ความเจ็บปวดที่แม้จะเจ็บเจียนตายยังไงก็ขอร้องให้เขาไม่ไปไม่ได้ พิมพ์ณดามองน้ำตาที่หยดลงบนหลังมือแววตาเฉยชา แสร้งยิ้มและคีบเนื้อมากิน

"เนื้อนี่อร่อยดีจังเลยนะคะ นุ่มลิ้นมาก"

ภวัตนิ่งไป เห็นเต็มตาว่าหล่อนแอบน้ำตาไหล

"แต่ฉันคิดนะ หลายปีมานี้ฉันคิดตลอดเลยว่าเราสองคนเข้ากันได้"

"กินต่อเถอะค่ะลมแรงขึ้นมากแล้ว ถ้าฝนตกจะได้รีบกลับบ้าน"
พิมพ์ณดาไม่เข้าใจว่าเขาจะพูดอะไรกันแน่จึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง หล่อนกลัวว่าเขาพูดอะไรมากกว่านี้น้ำตาจะไหลมากกว่าเดิม

"ไม่ ฉันจะไม่ทำตัวไม่ชัดเจนกับเธออีกแล้ว"