เล่ห์ร้าย ร่ายรัก

วิมลินเดินมานั่งใต้ต้นสนริมหาดทราย ลมเย็นๆ พัดเข้ามาเป็นระรอก เธอกัดฟัน ตามองข้อเท้าที่บวมฉึ่ง ครั้นจะบีบนวดก็เจ็บเกินกว่าจะทนได้
“ไม่ไปต่อแล้วเหรอ” นพชัยร้องถาม
เสียงของนพชัยทำให้วิมลินต้องรีบหันมองหา เธอเห็นนพชัยยืนอยู่ไม่ไกลและกำลังเดินมาทางนี้
“หรือว่ารอใครมาช่วย แต่เสียใจด้วยนะคงไม่มีใครช่วยคุณหรอก เพราะคนที่เขาฟังคำสั่งของผมเท่านั้น” ชายหนุ่มบอกพร้อมยิ้มมุมปาก ไม่เพียงเท่านั้นยังปรี่เข้ามาฉุดแขนวิมลินลุกขึ้น แถมยังไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเจ็บจนร้องโอดโอย
“บอกแล้วไงว่าอย่าคิดหนี” เขาเอ่ย น้ำเสียง สีหน้า แววตาดูดุดันก่อนจะดึงร่างบอบบางเข้ามาประชิดตัว แต่สีหน้าของหญิงสาวทำให้ต้องชะงัก แววตาของหญิงสาวก็บอกถึงความเจ็บปวดทางร่างกาย เขาจึงหลุบตามองเท้าของหญิงสาวและเห็นชัดว่ามันบวมเป่ง เขาถอนหายใจพร้อมกับปล่อยหญิงสาวแต่เธอทรงตัวไม่ได้ล้มลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลเพราะเจ็บจนแทบทนไม่ไหว ซึ่งเห็นแล้วนพชัยก็อดสงสารไม่ได้
“เจ็บมากหรือเปล่า” เขาถามน้ำเสียงห้วน แสดงท่าทีเหมือนไม่ใส่ใจกลบเกลื่อนความรู้สึกจริง ซึ่งพอถูกถามวิมลินก็พยักหน้าช้าๆ แต่ไม่มองหน้าเขา
“แล้วเดินไหวหรือเปล่า” เขาถามอีกซึ่งหญิงสาวก็ยังพยักหน้าและยังคงไม่ได้มองเขา
นพชัยผ่อนลมหายใจ ยื่นมือออกไปแตะข้อเท้าบวมอย่างระมัดระวัง หญิงสาวทำท่าจะร้องแต่เสียงถูกสกัดด้วยการกัดริมฝีปากแทน
“เจ็บก็ดี จะได้หนีไปไหนไม่ได้” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะช้อนหลังอุ้มร่างบอบบางลอยหวือขึ้น
“คุณจะทำอะไร” วิมลินตกใจรีบหาที่ยึดเพราะกลัวตก เธอเกี่ยวคอของนพชัย ตามองหน้าเขา
“เงียบๆ ได้ไหมรำคาญ” ชายหนุ่มเสียงดังตวาดจนวิมลินต้องง้ำปากพลัน