เติมไฟใส่รัก

ฟิโลโฟเบีย โรคกลัวการตกหลุมรัก เรียกง่าย ๆ ว่าโรคกลัวความรัก
เธอกลัวที่จะตกหลุมรัก ส่วนเขาดึงดันที่จะวางกับดักเพื่อให้เธอรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ว่าวิธีนั้นจะหื่นมากแค่ไหนก็ตาม!

“กลับดึกนะครับคุณอา”
วิรงรองมีท่าทางตกใจครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าตอนตีสามจะมีคนมายืนอยู่ในห้องมืดๆ ข้างล่าง
“ปกติกลับเวลานี้เหรอครับ” ภูผาเซ้าซี้ต่อเมื่อเธอไม่ยอมตอบ บอกตามตรงว่า การกระทำที่เหมือนกับแกล้งกวนประสาทเธอนี่เขาเริ่มจะชื่นชอบเสียแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าหลังใบหน้าไม่ทุกข์ร้อนยามแสดงอารมณ์มันจะเป็นเช่นไร แค่คิดเขาก็ตัวสั่นจนแทบควบคุมไม่อยู่แล้ว
ประสาทเสียแล้วภูผาเอ๊ย
“คุณรู้ไหมครับว่าเวลาคุณไม่พูด มันทำให้ผมสนุกจนอยากทำอะไรแย่ๆ หลายอย่างกับคุณ”
หญิงสาวที่บิดน้ำออกจากผมหันมามองเขาไม่สบอารมณ์ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าเจ้าหล่อนเหมือนคนปกติ
“ไปค้างห้องแฟนมาหรือครับ” เขาเริ่มเดินตามคนที่เอาแต่ปิดปากเงียบ แม้พื้นบ้านจะเจิ่งนองไปด้วยน้ำจากตัวของเธอ เขาก็ไม่สน เธอเปิดประตูห้อง
“สนุกไหมครับ” เขาคว้าบานประตูนั้นไว้ ตบฝ่ามือกับผนังข้างตัวของเธอแรงจนเธอชะงักการเคลื่อนไหว ตาคมสบกับตาสีดำไร้อารมณ์ของเธอนิ่ง
“พูดสิ” เสียงทุ้มว่าพึมพำใกล้ใบหน้าเล็กสีซีด
“อย่ามายุ่งกับฉัน” ประโยคแรกของเธอทำให้เขาแสยะยิ้ม โน้มหน้าต่ำลงไปอีก
“ทำไงดี ผมรู้สึกอยากยุ่งกับคุณมากเลย ดูสิ โดยเฉพาะตรงนี้” มือหนาคว้ามือเล็กมาบีบรุนแรง บังคับให้เธอแตะที่ตัวของเขา
มันบัดสี มันร้อนผ่าว และมันน่ากลัว วิรงรองคิดเช่นนั้น กัดฟันขืนมือกลับมาจากกางเกงนอนของเขา
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย” เขาสู้แรงกับเธออยู่ตรงนั้น โดยไม่แคร์ว่าเนื้อตัวของเธอจะทำให้เขาเปียกปอนไปด้วย บอกตามตรงทำแบบนี้ก็สนุกดี และเขาก็ได้รับการกระตุ้นไปในทางที่ดีด้วย
อา...ยอมรับก็ได้ว่ามือของผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกดีมาก