ซีรีส์ชุดมัจจุราช [รอยราคีมัจจุราช] (เมฆขลา)

แนวนี้เป็นแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนนะคะ จอมหื่น หื่นมากๆๆ เลยค่าและมีวิธีการหลอกล่อกินเด็กแบบหน้ามึนๆ หน้าตบด้วยค่า
นิยายเรื่องนี้ก็เป็นบทสรุปทุกอย่าง เป็นภาคจบของซีรีส์ชุดมัจจุราช ภาคสุดท้ายจริงๆค่า ไม่มีภาคต่อ
********************************************
**ตัวอย่าง**
“พี่ค่อนข้างที่จะชอบความรุนแรง” อีริคบอก เมฆขลาหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อสายตาเขากดต่ำ มองขาของเธอ เลื่อนขึ้นมาหยุดที่หน้าอกที่กระเพื่อมจากแรงหายใจ พระเจ้า! เขาอยากยกมือทั้งสองไปขยำชะมัด
“ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง” เขาพูดออกไปตรงๆ เพราะนั่นคือความเป็นเขา เมฆขลาอ้าปากค้าง แล้วหัวเราะเพื่อเก็บซ่อนความอาย ก่อนจะมองไปที่แผงอกของเขา
“แล้วไงต่อคะ” เมฆขลาอยากรู้
“ถ้าเรามีอะไรกัน แล้วเกิดเตียงมันหักขึ้นมา อย่าโกรธพี่นะ”
**********************************************
“ถอดเสื้อออก พี่จะดูแผลให้”
“มะ ไม่ดีมั้งคะ” เธอกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“พี่ไม่ปล้ำเมหรอก…ถ้าเมไม่อนุญาต” ประโยคหลัง ทำให้เธอขนลุกซู่ แล้วจับเสื้อตัวเองไว้แน่น
“แต่เมเป็นผู้หญิงนะคะ พี่ควรให้เกียรติเมสิ” เธอเถียง
“ก็ผู้หญิงน่ะสิ นมโตตบหน้าพี่ซะขนาดนี้”
“พี่อีริคบ้า!” เมฆขลาแว๊ดใส่ ยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้าอก
“โอย…เคยได้ยินไหมแม่คุณ นมโตเท่าตัว เอาใบบัวมาปิดก็ไม่มิด” อีริคบอกน้ำเสียงขบขัน เมฆขลาเองก็เช่นกัน
“เขามีช้างตายทั้งตัว เอาใบบัวมาปิดไม่มิด” เมฆขลาบอก อีริคยิ้มๆแล้วพยุงเธอลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง โดยที่เขาเอาหมอนรองไว้ให้เธออีกที
“มันน่ามองจริงๆนะเม” เขายังชื่นชมหน้าอกของเธอ
“คนอะไร หื่นจริงๆ”
“ก็พี่อยากมองนี่ พี่ขอจูบเมอีกนะ” เขาขอหน้าตาย
“ไม่ให้จูบและพี่อีริคไม่มีสิทธิ์มามองเม ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนบนตัวของเม ของๆเม ใครหน้าไหนก็ห้ามมอง” เธอดุเขาแล้วกอดหน้าอกเพื่อปกปิดสายตาหื่นกระหาย
“พี่น่าจะจับเมรวบรัดตัดตอน หาอะไรที่มันเข้าท่ามายัดปาก แล้วจับเมโยนลงไปที่เตียง โซฟา โต๊ะทานข้าว อะไรพวกนี้ แล้วผนึกตราสามีให้เมดีไหม” อีริคถามแล้วขยับเข้ามาใกล้ๆ โน้มใบหน้าลงมา
“ตอบมาว่าจะให้พี่จูบตรงไหนก่อน บน ล่าง หรือจะเอาตามที่พี่ถนัดดีล่ะเม” เมฆขลาจ้องตาถลน เมื่อสายตาเขาไปหยุดอยู่ตรงนั้น…
“หรือจะให้พี่ใช้ความเป็นสามีเลย”
“หยาบคายที่สุดเลยพี่น่ะ เอะอะจะปล้ำ จะจูบเค้า พอเลยๆ” เธอปรามเขาแล้วผละตัวออกห่าง อีริคพยักหน้าเข้าใจ
“ก็ได้ พี่ถามอะไรหน่อยสิ” เมฆขลาเลิกคิ้วแล้วมองหน้าเขา
“ว่าไงคะ”
“เมว่าพี่เป็นคนยังไง”
“ยังไง แบบไหนคะ เมไม่เข้าใจ”
“พี่น่ารักไหม” เมฆขลายิ้มกริ่มแล้วส่ายหัวพรืด
“น่าตบมากกว่ามั้งคะ”
“เหรอ ตบเลย พี่ยินดี เอียงแก้มให้เลยนี่” เขาพูดทีเล่นที
“เมมือหนักนะ” เธอเตือนเขา
“ใครบอกว่าพี่จะให้เมใช้มือ…พี่จะให้เมใช้นมตบหน้าพี่ต่างหากเล่า ฮา ฮา” อีริคหัวเราะชอบใจ
“นี่ ไอ้พี่บ้า ล้อเค้าดีนักนะ จอมวายร้าย” เธอต่อว่าแล้วยื่นมือไปบิดจมูกเขาไปมา
“แล้วเมคิดว่าพี่มีความรู้สึกยังไงเวลาอยู่ใกล้เม” เมฆขลากรอกตาไปมาทำท่าขบคิด
“อืม…ถ้าให้เดา คงจะหลงเมเข้าขั้นลงแดง ใช่มั้ย” เขาพยักหน้าแล้วยิ้ม
“ใช่ แต่คำตอบที่ถูกต้องจริงๆของวินาทีนี้คือ…พี่อยากจะ…”อีริค กดสายตามองต่ำแล้วหยุดตรงหน้าอกที่กระเพื่อมของเธอ แล้วค่อยๆเอนกายลงมาแนบชิดเรือนกายของเธอ
“อย่านะ พี่อีริคห้ามปล้ำเมนะ” เธอพูดดักคอเขา
“ใครบอกว่าพี่จะทำแบบนั้น คิดไปไกลนะเราน่ะ” เมฆขลาเม้มปากไว้แน่น เธอหลงกลเขาอีกแล้ว
“เรื่องนั้นพี่อาจจะทำ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ เพราะถ้าขืนทำอะไรเมตอนนี้ คุณใหญ่คงเด็ดหัวพี่เสียบประจานอยู่หน้าบ้านแน่ๆ” ทั้งสองหัวเราะ เมฆขลาเองก็พอจะรู้นิสัยของบิดาดี
“พี่ลืมบอกไปอย่าง อีริค เจสัน เอมส์ มีสโลแกนด้วยนะ”
“อะไรคะ”
“โคตรจะหล่อ หุ่นนี่เร้าใจ ส่วนกล้ามก็เป็นมัดๆ และยังมีดีที่หื่นห่าม น่าตบ จูบเก่ง เซ็กส์จัด” เมฆขลาทำตาโตแล้วหลุบสายตามองต่ำ มือผสานกันไว้แน่น นี่เธอกำลังอายเขาเหรอ เธอจะอายทำไม นี่มันตัวตนของเขานี่ เธอเองก็ชอบไม่น้อย
“แล้วสโลแกนเมล่ะ” เมฆขลาส่ายหน้า
“ไม่มีหรอกค่ะ”
“งั้นพี่ตั้งให้” เขาอาสาและชื่นชอบเป็นพิเศษ
“ก็ได้ค่ะ ว่ามา”
“ลูกสาวมัจจุราช สวยไม่ปราณีลูกตาใคร…ดีกรีมะพร้าวมีชีวิต” เขาพูดแล้วยิ้มให้ ก่อนจะก้มมองหน้าอกของเธอ
“คนหื่น แต๊ะอั๋งเค้าทางสายตา เมไม่คุยด้วยแล้ว”

---ยัยหื่นของพี่---