วังวนวิวาห์

...เพราะโชคชะตา เธอจึงต้องหลงเข้ามาใน 'วังวนวิวาห์' โดยไม่ตั้งใจ...


หล่อนเข้ามาอยู่ในร่างภรรยาคนอื่นได้อย่างไร?
เพลงพิณเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าสับสน เดินเลยไปที่โซฟา ชะโงกมองชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่ด้วยแววตาครุ่นคิด หล่อนสรุปได้ว่า ตอนนี้ตัวเองอยู่ในร่างภรรยาของผู้ชายคนนี้ มิน่า เขาถึงเรียกหล่อนว่า ‘ปิ่น’ นั่นคงเป็นชื่อภรรยาของเขาเอง

จู่ๆ คนที่นอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้น เพลงพิณผงะหนีแทบไม่ทัน เพราะเมื่อครู่หล่อนก้มลงไปจ้องเขาในระยะใกล้ชิด

“ลงมาทำไมปิ่น” นักรบลุกขึ้นด้วยสภาพงัวเงีย รอคอยคำอธิบายว่าหล่อนลงมายืนทำอะไรตรงนี้

หญิงสาวหันรีหันขวางแล้วก็หาทางแก้ว่า “เอ่อ...มาเข้าห้องน้ำค่ะ”

“ทำไมไม่เรียกผมล่ะ โธ่ ถ้าเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง ปิ่นไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ” ร่างสูงลุกขึ้น เข้ามาประคองหล่อนด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใย
“คะ?”
ประโยคของเขาทำให้เพลงพิณสะดุดหู อะไรคือ ‘ไม่ใช่ตัวคนเดียว’

“ผมกำลังหาจังหวะบอกปิ่นอยู่พอดี อยากรอให้สภาพจิตใจปิ่นปกติกว่านี้อีกสักหน่อย ตอนนี้ปิ่นพร้อมจะฟังเรื่องสำคัญไหม” ท่าทางเขาจริงจังมาก จนเพลงพิณเริ่มหวั่นใจ


หล่อนเข้าใจละว่าตอนนี้เขาคิดว่าหล่อนเป็นภรรยาของเขา ที่ชื่อ ‘ปิ่น’ ชื่อเต็มคือปิ่นลดา ตามที่เพลงพิณเห็นจากป้ายชื่อคนไข้หน้าเตียง หล่อนอยากจะบอกความจริงกับเขาว่าหล่อนไม่ใช่ แต่ใครจะเชื่อ ในเมื่อตอนส่องกระจก หล่อนก็เห็นตัวเองเป็นปิ่นลดาจริงๆ
เพลงพิณตัดสินใจจะตามน้ำไปก่อน จนกว่าหล่อนจะค้นหาสาเหตุและวิธีแก้ไขสถานการณ์นี้ได้

“เรื่องอะไรคะ”
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจ มันเป็นข่าวดี”
จะไม่ให้หล่อนตกใจได้อย่างไร ท่าทางของเขาทำเอาหล่อนกระสับกระส่าย เดาเรื่องที่เขาจะพูดไปต่างๆ นานา
“ปิ่นกำลังท้องนะ ลูกของเรา”
“ท้อง?” เพลงพิณขึงตาโต ยกมือจับหน้าท้องแบนราบของตัวเองโดยพลัน... ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าท้องของปิ่นลดาต่างหาก ...มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยกำลังเติบโตอยู่ในนี้หรอกหรือ
“ได้เดือนกว่าๆ เท่านั้นเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเกิดอุบัติเหตุ เราก็คงจะยังไม่รู้ตัว ปิ่นไม่รู้ตัวมาก่อนหน้านี้ใช่ไหม”

เพลงพิณส่ายหน้าไปมา ที่ส่ายหน้าเพราะหล่อนไม่รู้ว่า ปิ่นลดารู้ตัวมาก่อนหรือไม่ ... หล่อนครอบครองร่างของปิ่นลดาอยู่อย่างนี้ แล้วเจ้าของร่างตัวจริงไปอยู่เสียที่ไหน ที่สำคัญ แล้วร่างของตัวหล่อนเองล่ะ ความคิดของเพลงพิณสับสนวุ่นวายไปหมด หล่อนควรเริ่มแก้ไขปัญหานี้จากตรงไหนดี

“ดีใจไหมจ๊ะ” เสียงของผู้ชายตรงหน้าดูเหมือนจะแว่วมาจากที่แสนไกล
เพลงพิณทำได้แค่ฝืนยิ้มตอบเขา หล่อนไม่รู้ควรพูดอะไร
“เราโชคดีมากที่ไม่เสียลูกไปเพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ พี่โยบอกว่านี่คือปาฏิหาริย์ ผมก็ว่าอย่างนั้นนะ”
เขาโน้มตัวลงมาสวมกอดอย่างทะนุถนอม


เพลงพิณได้แต่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตา หล่อนนึกถึงปิ่นลดาแต่อย่างเดียว เพราะนี่ควรเป็นช่วงเวลาที่พ่อแม่ลูกจะได้อยู่พร้อมหน้า ซึมซาบความสุขความอิ่มเอมใจร่วมกัน ...ปิ่นลดาไปอยู่เสียที่ไหน แล้วหล่อนล่ะมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ เพลงพิณได้แต่ถามตัวเองกลับไปกลับมาด้วยความสับสน