คีรีมนตรา มายาแห่งรัก เล่ม 1 (ซีรีส์ชุดยั่วรักนักรบ)

'ใครเอารถของหน่วยฯ มาขับ'

ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน จนเมื่อคมกฤชก้าวลงมาจากรถ เขาก็ถึงบางอ้อทันที

ยังไม่ทันที่คมกฤชจะพูดอะไร หญิงสาวที่กำลังก้าวลงจากรถตามหลังคมกฤชมา ทำให้นาวีถึงกับชะงักนิ่งงันไปชั่วครู่ มือที่ถือโทรศัพท์แนบหูเอาไว้ยังคงค้างอยู่เช่นนั้น ปล่อยให้คู่สนทนาที่อยู่ปลายสายพูดอยู่คนเดียว โดยที่สติของเขาเริ่มกระเจิดกระเจิงไปไกล ไม่ได้รับรู้สารที่อีกฝ่ายสื่อออกมาได้เลย

"ดรีม..."

ทำไมวันนี้ญาตาวีทำให้เขาต้องเผลอจับจ้องมองราวถูกสะกด ร่างเพรียวระหงในชุดราตรียาวขับผิวขาวผ่อง การแต่งหน้าออกไปในโทนเดียวกันกับชุด เขาไม่เคยเห็นเธอในมุมแบบนี้มาก่อน หรือใจที่เคยคิดอคติก่อนหน้านั้นจะมลายหายไป เลยทำให้เขามองเห็นอะไรมากมายที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ

แต่ทว่าใบหน้าที่ไม่แย้มยิ้มของเธอ ประกอบกับการที่มาหาเขาในสภาพแบบนี้ ทำให้ชายหนุ่มรีบตัดสายของคู่สนทนาทิ้งโดยไม่ต้องคิดให้มากความ สองขาพาร่างก้าวเดินเข้าไปหาผู้มาเยือนยามวิกาล

ญาตาวียืนนิ่งราวถูกสาป สายตาจับจ้องใบหน้าอีกฝ่าย เมื่อความอัดอั้นตันใจระคนคับแค้นใจ มันสุมอยู่ในอกจนระบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่คิดว่า เขาน่าจะเป็นที่พึ่งพิงให้เธอได้ยามนี้

เขาคือชายแปลกหน้าสำหรับเธอ แต่เธอกลับไว้เนื้อเชื่อใจว่าเขาคือที่พึ่งที่ดีที่สุดยามนี้ ด้วยสัญชาตญาณของเธอสั่งให้ทำแบบนั้น

"คุณวี..."

เมื่ออีกฝ่ายก้าวมาหยุดยืนประจันหน้า หญิงสาวจึงโผเข้ากอดเขาเอาไว้จนแน่น ใบหน้าซุกซบอยู่กับไหล่กว้าง ก่อนปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายสายตาของคมกฤช ที่กำลังยืนอ้าปากค้างด้วยความงุนงงในเรื่องราวทั้งหมดยิ่งนัก

"ฮือๆ คุณวี ช่วยฉันด้วย"

นาวีกอดตอบร่างนั้นโดยไม่ลังเล ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่ขับไล่เธอเหมือนแต่ก่อน สายตาเหลือบมองไปยังคมกฤชที่ยืนนิ่งมองมาด้วยความสนใจ ว่านายของตนและเธอคนนี้มีความลับอันใดที่เขายังไม่รู้ซ่อนอยู่ นาวีรีบส่งสายตาสื่อความหมายให้คมกฤชรีบกลับไป ด้วยเห็นว่าหมดธุระของอีกฝ่ายแล้ว

หากแต่ว่าคมกฤชยังคงยืนนิ่งทำหน้าไม่รู้เรื่อง คล้ายไม่รับรู้ว่านายของตนไม่อยากให้เขายืนอยู่ตรงนี้แล้ว

"คมกฤช"

"......."

"คมกฤช! ยืนหาพระแสงอะไร ไปสิ"

ชายหนุ่มตะคอกกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก ด้วยกลัวว่าร่างในอ้อมกอดจะตกใจ เมื่อเห็นลูกน้องของตนยังคงไม่ขยับเขยื้อนกาย คราวนี้มาพร้อมกับสายตาคาดโทษ คมกฤชสะดุ้งเล็กน้อยคล้ายเพิ่งตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มรีบพาร่างกลับไปที่รถด้วยความร้อนรน ด้วยคิดว่าขืนอยู่นานกว่านี้อาจจะได้ลูกปืนมาเป็นของแถม

"ครับๆ ไปแล้วครับ ผมไม่อยู่เป็น กขค. ก็ได้...โธ่ ไหนบอกไม่อยากให้สาวๆ มาเหยียบ ขี้จุ๊แท้ๆ เจ้านายเรา"

ยังไม่วายยื่นหน้าออกมาล้อเลียน เมื่อเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่คนขับแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายเขาพูดให้ได้ยินเพียงแค่คนเดียว ด้วยกลัวว่าจะมีอะไรลอยมาปะทะหน้าเขาเสียก่อน

คมกฤชใส่เกียร์ถอยหลังเพื่อที่จะขับออกไปจากบริเวณนั้น นาวียืนรอให้อีกฝ่ายพ้นออกไปจนลับสายตา ก่อนที่เขาจูงมือพาญาตาวีเข้าไปด้านในตัวบ้าน เพื่อพูดคุยสอบถามเรื่องราวให้กระจ่างว่าที่เธอมาหาเขาในวันนี้นั้นมีเรื่องร้ายอันใดกัน

"คุณคงไม่แต่งตัวออกจากบ้านเพื่อตั้งใจมาหาผมโดยเฉพาะหรอกนะดรีม"

นาวีเอ่ยขึ้นเมื่อพาญาตาวีออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงหลังบ้าน ร่างสูงหย่อนกายนั่งลงเคียงข้าง สายตาลอบมองสำรวจไปทั่วร่างของหญิงสาวข้างกาย ทำไมคราวนี้เขาถึงปั่นป่วนในหัวใจยิ่งนัก เมื่อยามอยู่ใกล้ชิด ชายหนุ่มอดที่จะแปลกใจในความรู้สึกของตนเองไม่ได้

"คุณวี บอกไปคุณคงไม่เชื่อ พี่คิมเขาน่ากลัวอย่างที่สุด"

ญาตาวีเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น จิตใจของเธอร้าวรวดเกินกว่าจะเก็บกักหยาดน้ำตาเอาไว้ได้ ปล่อยให้มันหลั่งรินออกมาโดยไม่อายสายตาบุรุษตรงหน้า เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่ายามขาดที่พึ่งพิง เธอนั้นช่างอ่อนแอไม่ต่างไปจากคนอื่นเท่าใดนัก ถึงแม้ที่ผ่านมาจะเคยทระนงตัวอยู่มากก็ตามที

"พี่ชายคุณทำอะไร"

ชายหนุ่มจับจ้องมองหยาดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นสาย พานให้ใจไหววูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่คิม...เขา...เขาจะขืนใจฉัน!”

ญาตาวีสะอื้นหนักขึ้นเมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ ในขณะที่นาวีร่างกายชาวาบเมื่อได้ฟังถ้อยคำที่อีกฝ่ายสารภาพออกมา

"อะไรนะ!"

"ถ้าหากยังอยู่ในบ้านหลังนั้นต่อไป ไม่ช้าคงต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน ฉันไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนั้น ฮือๆ"

"เขาเป็นพี่ชายคุณ ทำไมถึงคิดกับน้องสาวตัวเองแบบนี้ เลวอย่างที่สุด"

"ไม่...ไม่ใช่ เราไม่ใช่พี่น้องกันด้วยสายเลือด ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อตอนคุณพ่อเข้าโรงพยาบาล"

แล้วเรื่องราวทุกอย่างก็ถูกพรั่งพรูออกมาให้นาวีได้รับรู้จนหมดสิ้น ชายหนุ่มนึกโทษตัวเองที่ไม่ทันได้ฉุกคิดปล่อยให้เธอเผชิญกับความน่ากลัวเพียงลำพัง มาถึงตอนนี้ไม่เข้าใจตนเองยิ่งนัก ว่าทำไมความอคติที่มีอยู่ในตัวเธอถึงได้หายไป

"ผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่าที่คิด คุณดูนี่สิ ดูความอัปยศที่เขาได้ฝากเอาไว้"

ญาตาวีปลดสร้อยคอที่ทำจากคริสตัลแท้สีดำขลับออกจากลำคอระหง ชี้ให้ชายหนุ่มดูร่องรอยแห่งความน่าอัปยศอดสูที่ถูกฝากฝังเอาไว้ด้วยน้ำตานองหน้า ด้วยการออกแบบลวดลายของสร้อยคอ จึงทำให้ปกปิดรอยแดงที่แม้แต่รองพื้นยังกลบเอาไว้แทบไม่มิดได้เป็นอย่างดี

"เขาทำกับคุณขนาดนี้เชียวเหรอ"